Ο πιο συνεκτικός δίσκος της αγαπημένης ροκ μπάντας κλείνει 15 έτη κυκλοφορίας. Γιατί είναι μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες και με ποιο τρόπο επέδρασε στην αγορά της μουσικής;
Συστάσεις για τους Radiohead και μακροσκελείς εισαγωγές είναι πιστεύω περιττές. (Λοιπόν, ένα μήνυμα απ’ την κολλητή μου που ΔΕΝ τους ξέρει με έκανε να αναθεωρήσω). Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1985, από πέντε Βρετανούς συμμαθητές και κατ΄όρθωσε να γίνει εμβληματικό για την εναλλακτική ροκ σκηνή. Τα “Street Spirit”, “Creep” και “No Surprises” είναι πασίγνωστα, ακόμη και σε όσους δεν έχουν εντρυφήσει στη μουσική τους. Στις αρχές των 00s, το αριστουργηματικό Kid A, “ξεκόλλησε” το συγκρότημα από τον συμβατικό ροκ ήχο, βουτώντας στο βυθό της electronica.
Με τη λήξη της περιοδείας τους το 2003, η μουσικοί θα κάνουν ένα διάλειμμα. Στη διάρκειά του, έληξε η συνεργασία με την τότε δισκογραφική τους EMI, έγιναν μπαμπάδες και ο επικεφαλής, Thom Yorke, κυκλοφόρησε το solo ντεμπούτο του. Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν επ΄έτρεψαν στο γλυκό να δέσει, όταν αποφάσισαν να γράψουν ξανά μαζί μουσική. Δεν είχαν κίνητρο να ολοκληρώσουν, ενώ οι ηχογραφήσεις ήταν μακροσκελείς και δεν οδηγούσαν σε ολοκληρωμένα κομμάτια. Ούτε καν η πρόσληψη του Spike Stent, που δούλεψε σε αριστουργήματα των U2 και της Björk δεν απέδωσε καρπούς.
Ώσπου μετά από ένα απροσδόκητο tour το 2006, η μπάντα έδειχνε να ξαναβρίσκει τον εαυτό της και ο καθένας είχε διαφορετικές ιδέες να συνεισφέρει. Διαμένοντας για τρεις εβδομάδες σε μια κατεστραμμένη εξοχική κατοικία, μέσα σε τροχόσπιτα, κατόρθωσαν να ανακτήσουν τον χαμένο οίστρο τους και να δημιουργήσουν μουσική που πραγματικά τους εξέφραζε. Κάπως έτσι, οι πιο διάσπαρτες ηχογραφήσεις συγκρότησαν το αγαπημένο In Rainbows, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2007.
Μολονότι ηχητικά τα κομμάτια είναι αρκετά διαφορετικά, ο art rock τόνος τα δένει άρρηκτα με ένα μοναδικό τρόπο. Με κάποιο μυστήριο τρόπο πέτυχαν μια τέλεια ισορροπία, προσεγγίζοντας μεν την ροκ με πιο avant πειραματική διάθεση, επιτρέποντας δε στον καθένα να απολαύσει τα κομμάτια. Η διάθεση του In Rainbows είναι παραδόξως ενθουσιώδης (αν όχι εύθυμη) και η θεματολογία απομακρύνεται από την πολιτική και επικεντρώνεται σε πιο προσωπικά θέματα για εκείνους, όπως η αγάπη.
Το ξεσηκωτικό “15 Steps” εντάσσει και τον πιο ανυποψίαστο στο κλίμα του δίσκου. Είναι απόλυτο δείγμα των τέλειων beats που συναντώνται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Υπάρχουν καθαρόαιμες ροκ στιγμές, όπως το “Bodysnatchers”, εθιστικές μελωδίες (“Nude”, “Reckoner”), καθώς και συναισθηματικές, ορχηστρικές συνθέσεις (“Faust Arp”). Οι εναλλαγές διαθέσεων επί 45 λεπτά κρατούν τον ακροατή σε εγρήγορση και ενδιαφ΄έρον ως το τέλος.
Καθώς επιθυμούσαν να κρατήσουν όσο πιο σύντομη τη διήγησή τους, πολλά κομμάτια έμειναν εκτός και συμπεριλήφθηκαν σε ένα b-side δίσκο, που ονομάστηκε In Rainbows Disk 2. Αριστουργήματα, όπως τα “Up on the Ladder”, “Go Slowly” και “Last Flowers” αποδεικνύουν περίτρανα πως το αδελφάκι της κυκλοφορίας συναγωνίζεται τον πρωτότυπο δίσκο και δεν είναι απλώς μια συλλογή με outtakes. Τα δύο άλμπουμ μπορούν να ακουστούν ευχάριστα μαζί, για μια ακόμη συναρπαστικότερη εμπειρία.
Δεν είναι φυσικά τυχαίο πως ένας τόσο ενθουσιώδης δίσκος δημιουργήθηκε στα μ΄έσα των 00s, μια εποχή ακμαία για τη μουσική ανεξαρτήτως είδους. Ακόμη και ο αντισυμβατικός τρόπος που κυκλοφόρησε αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς δημοφιλείς καλλιτέχνες: δίχως εταιρεία να τους υποστηρίξει, οι Radiohead κυκλοφόρησαν το δίσκο online ανεξάρτητοι, ως pay-what-you-want κυκλοφορία. Με λίγα λόγια, ο καθένας μπορούσε να δώσει όσα χρήματα επιθυμούσε για να το αποκτήσει.
Για πολλούς, το In Rainbows αποτελεί την πιο συναρπαστική δουλειά του συγκροτήματος. Το μόνο σίγουρο είναι πως η μουσική του μπορεί να καταστήσει τη μπάντα προσιτή σε όλους, χωρίς να χάνει το εκλεπτυσμένο ύφος της. Η επιρροή του στη ροκ είναι γενικώς παραδεκτή, ενώ η νέα μέθοδος κυκλοφορίας που συνέστησε, απέδειξε πως αν η μουσική αξίζει, μπορεί να γίνει προσιτή σε όλους και παρ’ όλα αυτά να αποφέρει κέρδος.
© 2022, Andreas Sotiroulis. All rights reserved.