Το καλοκαίρι του 2014 γνωρίσαμε την 22χρονη Meghan Trainor από τη Μασαχουσέτη και τη λατρέψαμε. Το κορίτσι με τις catchy pop μελωδίες και την κοριτσίστικη, body-loving εικόνα της, κατέκτησε τα charts με το πρώτο smash hit της “All About That Bass” – το οποίο έγινε viral – και το δισκογραφικό της ντεμπούτο Title. Δύο χρόνια μετά κυκλοφορεί το δεύτερο LP της Thank You, προσπαθώντας να ξαναδημιουργήσει την ίδια μαγεία, σε ένα ομολογουμένως δύσκολο εγχείρημα – για κάποιο λόγο το δεύτερο album των pop καλλιτεχνών είναι το πιο δύσκολο, δεν έχουν πια το αβαντάζ του πρωτάρη και του φρέσκου, και το follow up του album που σε έκανε γνωστό είναι ριψοκίνδυνο. Στην προκείμενη περίπτωση, οι πιθανότητες ήταν με το μέρος της. Ταλαντούχα μουσικοσυνθέτρια – στο είδος της – μία περσόνα που είναι ευρέως συμπαθής – ούσα ένα κορίτσι με λίγα παραπανίσια κιλά, τα κατάφερε σε μία βιομηχανία που θέλει τις pop-stars μοντέλα, ή στην χειρότερη περίπτωση, τις γυναίκες με καμπύλες στα όρια του πορνό – και με ένα επιτελείο στιχουργών, παραγωγών, promoter κ.λ.π. που πολλοί θα ζήλευαν. Όμως μηπως τελικά εκεί εστιάζεται το πρόβλημα; Μέσα σε τόση βαβούρα, τόσες γνώμες, τόσους ειδικούς (?), το ταλέντο δεν μπορεί να δημιουργήσει απερίσπαστο και τελικά να λάμψει; H standar έκδοση του album περιέχει 12 τραγούδια, ενώ η deluxe 15. Άξιζαν όλα το final cut;
To album ανοίγει το πικάντικο, soul (κατά κάποιο τρόπο) “Whatch Me Do”. Σε αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο θηλυκός Bruno Mars, με τα δυνατά φωνητικά και τoυς παιχνιδιάρικους στίχους της, “I’ve been on a low-hater diet”.
“Me Too” και “NO”, τα δύο single που ήδη γνωρίζουμε, το μεν δεν σε κερδίζει στο πρώτο άκουσμα αλλά “it grows”, ειδικά μετά το κατέβασμα του πρώτου video που κυκλοφόρησε, για τον απλούστατο λόγο πως η Meghan δεν ανέχεται photoshop στις καμπύλες της – η τέλεια μαρκετίστικη κίνηση, ακόμη και αν δεν έγινε σκόπιμα – και το δε, ενώ είναι πιασάρικο, δεν είναι σίγουρα το highlight του δίσκου.
“Better” και “Champagne Problems”, είναι δύο κομμάτια στα οποία βλέπουμε τη Meghan να ξεφεύγει από τον κλασικό retro-pop ήχο της προς πιο dance, island-vibe λημέρια.
Τα μόνα τραγούδια που θυμίζουν την ξανθιά Meghan με το γιουκαλίλη ανά χείρας – εκεί ήταν που με κέρδισε ολοκληρωτικά – είναι τα ακουστικά “Hopeless Romantic” και “Just A Friend To You”. Το ταλέντο της λάμπει όταν τη βγάλεις από την πρίζα, προσωπική ταπεινή άποψη.
Η συνεργασία της με τον Lunchmoney Lewis στο “I Love Me” και το Doo-wop “Dance Like Your Daddy” δείχνει την κλασική retro / fun Meghan με μία πιο ώριμη προσέγγιση.
Το τραγούδι που έγραψε για την Christina Aguilera “Kindly Calm Me Down” – το οποίο δεν τραγούδησε τελικά λόγω βεβαρημένου προγράμματος ή δεύτερου παιδιού in the making – όπως και το αδιάφορο “Woman Up”, θα μπορούσαν να λείπουν από το LP.
Το “I Won’t Let You Down” θα μπορούσε να είναι soundtrack από animated παιδική ταινία, ακούστε το και θα με θυμηθείτε.
Το δικό μου highlight βρίσκεται στην deluxe version του album. Είμαι μαμάκιας τι να κάνουμε.. Με συμμετοχή της μητέρας της, Kelli Trainor, το “Mom” είναι το πιο ειλικρινές τραγούδι του album. Αυτό και το “Friends” θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν κάποια τραγούδια της standar έκδοσης του LP για ένα πιο καθωσπρέπει αποτέλεσμα.
Συμπαθής με το καλημέρα σας, ταλαντούχα, πολλά υποσχόμενη pop-star, αλλά στο δέυτερο album της, μας τα χάλασε λιγάκι. Αλλά το φταίξιμο δεν θα το ρίξω στη Meghan, και είμαι απόλυτα βέβαιος πως έχω δίκιο. Ο L.A. Reid απέρριψε τα πρώτα τραγούδια του album γιατί έμοιαζαν πολύ στα τραγούδια του Title – δεν βρίσκω κανένα πρόβλημα σε αυτό – και το album δεν είχε single, επίσης κατά τη γνώμη του .. Έτσι η Meghan ξαναμπήκε στο studio και έγραψε το “NO” και ικανοποίησε τον L.A. ο οποίος της ζήτησε να γράψει άλλα πέντε τραγούδια της ίδιας δυναμικής a.k.a. radio friendly. Στη συνέχεια, η Meghan δήλωσε σε συνέντευξή της πως θαυμάζει πολύ τη Beyoncé – η οποία μαζί με τον Drake είναι ο λόγος που το album δεν θα κατακτήσει την κορυφή του Billboard 200 αλλά θα αρκεστεί στην τρίτη θέση – γιατί είναι σε μία φάση της καριέρας της που κάνει πραγματικά αυτό που θέλει, δεν ακούει κανέναν – ποιος τολμά να της πάει κόντρα – και κατευθύνει την καριέρα της όπου αυτή θελήσει, έχει αυτό που λέμε πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο. Η ίδια είναι ακόμη στο δεύτερο album της και όταν της λένε όχι, μπαίνει στο studio και ξαναπροσπαθεί – χρησιμοποιώ ατόφια λόγια της – μέχρι δακρύων για να ικανοποιήσει το αφεντικό της δισκογραφικής. Νομίζω τα επιχειρήματά μου ήταν αρκετά και απτά.
Ακούστε το εδώ.
© 2016, Dimitris Grivas. All rights reserved.
