Η 68η διοργάνωση της Eurovision ανήκει ήδη στο παρελθόν και πέρασε στην ιστορία με το πρώτο non binary νικητή που είναι το Nemo, με το τραγούδι The Code.
Με 591 βαθμούς (365 από τις κριτικές επιτροπές και 226 από το κοινό), η Ελβετία στέφθηκε νικήτρια και θα φιλοξενήσει την διοργάνωση το 2025. Η τελευταία φορά που η Ελβετία είχε φιλοξενήσει τον διαγωνισμό ήταν το 1989, αφού το 1988, η Celine Dion με το ‘Ne Partez Pas Sans Moi‘ είχε κερδίσει το διαγωνισμό για χάρη της Ελβετίας.
Δεύτερη στην κατάταξη ήρθε η Κροατία με 547 βαθμούς, η Ουκρανία με 453 βαθμούς, η Γαλλία με 445 με βαθμούς και το Ισραήλ με 375 βαθμούς. Την δεκάδα συμπληρώνουν οι χώρες: Ιρλανδία, Ιταλία, Αρμενία, Σουηδία και Πορτογαλία. Βεβαία για ακόμα χρονιά οι κριτικές επιτροπές φάνηκαν ως ένας άλλους κυματοθραύστης, αν θεωρήσουμε τα κύματα ως την επιθυμία του κοινού. Πρώτη στο televoting βγήκε η Κροατία με το Ισραήλ, την Ουκρανία, την Γαλλία και την Ελβετία να συμπληρώνουν την πεντάδα του κοινού.
Εκεί έρχεται η πρώτη παρατήρηση για τον διαγωνισμό. Μοιάζει λες και οι επιτροπές πλέον είναι εκείνο το όριο που συγκρατεί την επιθυμία του κοινού, όχι σε απόλυτη αναντιστοιχία μαζί του, και καταλήγει να δίνει την νίκη σε μια χώρα που καταθέτει μια πιο artistic τηλεοπτική κάλυψη ενός όμορφου, μελωδικού τραγουδιού. Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι οι ψήφοι του κοινού συγκεντρώθηκαν κυρίως σε πέντε τραγούδια, δείχνοντας με αυτό το τρόπο ότι δεν υπήρχε καθολικό φαβορί αλλά ότι αγαπήθηκαν αρκετά τραγούδια.
Ακριβώς μια θέση μετά την δεκάδα, βρέθηκε η ελληνική συμμετοχή και ας μιλήσουμε για αυτήν.
Το ‘Zari‘ με την Μαρίνα Σάττι τερμάτισε στην 11η θέση αφού βρέθηκε στην 14η θέση των επιτροπών και στην 8η θέση στο televoting. Η 8η θέση στο κοινό είναι η καλύτερη εδώ και έντεκα χρόνια μιας και η τελευταία φορά που το κοινό είχε δώσει καλή βαθμολογία στην Ελλάδα ήταν με το ‘Alcohol Is Free‘ το 2013. (11η θέση σε μια άλλη εποχή είχε πάρει η Μαρινέλλα στην πρώτη συμμετοχής μας στην δεκαετία του ’70)
Μιλάμε για μια συμμετοχή που από την στιγμή που έγινε γνωστό ότι θα μας εκπροσωπήσει η Μαρίνα Σάττι, το ενδιαφέρον του κόσμου ανέβηκε κατακόρυφα και αυτό αποτυπώθηκε και στην θεαματικότητα της βραδιάς του ημιτελικού και του τελικού, όπου το Σάββατο έφτασε σε τέταρτο ακόμα και το 80%, Βέβαια πολλά ακούστηκαν, διάφορες ήταν οι αντιδράσεις αλλά επόμενη μέρα ίσως μας βρίσκει με μια σκέψη.
Ένα όνομα ή ένα τραγούδι δεν φαίνεται να είναι ικανό για να συντονίσει κοινό και επιτροπές ώστε να βρεθούμε σε καλύτερη θέση. Όταν η εικόνα προχωράει κάθε χρονιά και πιο πολύ και οι παραγωγές των χωρών ανταποκρίνονται σε αυτά τα τηλεοπτικά κυρίως στάνταρ, δεν μπορούμε να επιμένουμε σε μια λογική του ενός ευρήματος ή της σκηνοθεσίας που έχει κατακάτσει στις δόξες του παρελθόντος. Χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση, αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε ανάμεσα στις χώρες που διεκδικούν και όχι απλά επιζούν.
Όμως ο πραγματικός ελέφαντας στον δωμάτιο δεν είναι η ελληνική συμμετοχή αλλά η ίδια η EBU.
Φέτος περισσότερο από ποτέ, έγινε ορατή η ανωριμότητα της EBU στο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με δυο μέτρα και δυο σταθμά προσπαθεί να διαχειριστεί καταστάσεις που ξεφεύγουν από το έλεγχο της και περισσότερο δείχνουν το υποκειμενικό της χαρακτήρα παρά την αντικειμενικότητα της. Οι νουθεσίες ως προς την συμμετοχή της Ιρλανδίας, η εξαφάνιση του act του Eric Saade από τα social media, το κλείσιμο των μικροφώνων για να μην ακουστούν οι αποδοκιμασίες του κοινού στην συμμετοχή του Ισραήλ και τέλος η νευρική κίνηση του αποκλεισμού μιας χώρας λίγες ώρες πριν τον μεγάλο τελικό, χωρίς πολλές εξηγήσεις, συνιστούν σε κάτι τελείως διαφορετικό από η μουσική ενώνει τους λαούς.
Δεν μπορείς να βροντοφωνάζεις για χρόνια ότι στην Eurovision δεν χωρούν πολιτικές θέσεις αλλά συγχρόνως οι κινήσεις σου να αφήνουν συνειρμούς ότι αντιμετωπίζεις πιο ελαστικά κάποιες χώρες.
Ίσως να είναι αυτό που είπε το Nemo στους δημοσιογράφους μετά την νίκη. Ίσως η Eurovision, που και που χρειάζεται λίγο φτιάξιμο.
Ίσως αυτό που μένει και θα έπρεπε να είναι το πρωταρχικό στοιχείο του θεσμού είναι οι φιλίες που δημιουργούμε στην πορεία, μέσα από την μουσική.
© 2024, Christos Vasilakopoulos. All rights reserved.
