Σε μια απόπειρα της σύγχρονης hitmaker να αποδείξει τις ικανότητές της στα κλασικά ραπ μονοπάτια, δημιουργεί ένα άλμπουμ γεμάτο αναίτια επανάσταση, επαναλαμβανόμενους ήχους και αντιδραστικά επιθετικούς στίχους.
Η καμπάνια για την ‘Scarlet’ ξεκίνησε με ένα προκλητικό μεν, αναμασόμενο δε κομφούζιο δηλώσεων. Μετά τα πυρά που εξαπέλυσε η ράπερ στους θαυμαστές της και μια τεράστια απώλεια ακολούθων έδειξε απτόητη, έτοιμη να τα βάλει με όλους όσους θίχτηκαν. Η εικόνα του καλλιτέχνη που ο κόσμος έκανε να φαίνεται κακός είναι μια παλιά τεχνική για τους μουσικούς να πουλήσουν τους δίσκους τους και να μένουν στην επικαιρότητα, με την Doja Cat και την συντριπτική επιτυχία του lead single του δίσκου (“Paint The Town Red”) να αποτελούν τη ζωντανή απόδειξη.
Το αρχικό εξώφυλλο του δίσκου (αριστερά) και το τελικό (δεξιά), με το πρώτο να χρησιμοποιείται μόνο στα φυσικά αντίτυπα του δίσκου.
Οι αντιδράσεις του κόσμου δεν μένουν μόνο στα tweets της ράπερ αλλά και στην εικόνα της, όταν χιλιάδες λογαριασμών στα social media, εκπομπών και περιοδικών ανά τον κόσμο την χαρακτηρίζουν σατανική και ανίερη, χωρίς στην πραγματικότητα να αποτελεί κάποια έκπληξη αυτό. Παρόμοια πουριτανικά ντελίρια έχουν δεχτεί οι Madonna, Lady Gaga, Beyoncé, ενώ πιο πρόσφατα οι Billie Eilish, Lil Nas X, Sam Smith και Kim Petras, κι ας αναγράφεται στο ημερολόγιο το έτος 2023. Στην ουσία η Doja προσπαθεί, σε μια ταχυφαγική εποχή για τη μουσική σκηνή, να τραβήξει τα βλέμματα πάνω της, και από ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει περίφημα.
Νοηματικά, ο δίσκος συγγενεύει εξ αίματος με το “Reputation” της Taylor Swift και την ‘good girl gone bad’ αισθητική, ειδικά μετά το άκρως πετυχημένο “Planet Her” όπου η Doja είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Γεμάτο old school rap, hip hop από τα 90s και αρρενωπά flows περιτυλιγμένα σε ένα αραχνο-σατανικό φάσμα, το άλμπουμ πράγματι υπογραμμίζει το εύρος ταλέντων της τόσο στην ραπ όσο και στη στιχουργία, αλλά και την σκηνοθεσία με το αισθητικά ευχάριστο βίντεο για το ‘Paint The Town Red’ και την ταρώ αισθητική του.
Ηχητικά, ο δίσκος δεν έχει να προσφέρει και πολλά στην ήδη ακμάζουσα ραπ μουσική. Θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του πρώτου δίσκου της (“Amala”) και να αποτελεί μια ανεπηρέαστη από τα φώτα της δημοσιότητας και το viral culture Doja Cat, σε ρίμες που θυμίζουν έντονα άλλοτε Kendrick Llamar κι άλλοτε Nicki Minaj. Οι αντιδραστικές στιγμές των ‘Attention’, ‘Fuck The Girls (FTG)’ και ‘Ouchies’ συγκατοικούν με τα πιο ήπια ‘Often’, ‘Love Life’ και ‘Agora Hills’ (με το τελευταίο να αποτελεί ακόμα μια μελλοντική επιτυχία για αυτήν). Κατά τη διάρκεια ακρόασης του δίσκου τα κομμάτια γίνονται όλο και πιο επαναλαμβανόμενα, μεγαλύτερης από ότι θα έπρεπε διάρκειας, ενώ το μοτίβο “σατανισμός και γάτες” σταδιακά κουράζει και η κούρσα απόδειξης του “δε μου καίγεται καρφί” συνεχίζει ως και το περιττό ‘WYM Freestyle’.
Κομμάτια όπως τα ‘Red’, ‘Fuck The Girls’, ‘Gun’, ‘Agora Hills’ και ‘Attention’ έχουν μεγάλο replay material και catchy μελωδίες και ρυθμούς, αποτελούν όμως μικρό μέρος του συνολικά 57λεπτου δίσκου και 17 κομματιών. Είναι άξιο απορίας του πως η ίδια troll περσόνα που έβγαλε το “ΜΟΟΟ!” φτιάχνει όλα τα φόντα για το μεγαλύτερο τρολάρισμα της καριέρας της, μόνο και μόνο για να το καταρρίψει σε ένα επαναλαμβανόμενο, σχεδόν κομπλεξικό χάος, το οποίο θα καταλήξουν να εκθειάζουν μόνο οι die hard θαυμαστές της, αυτοί τους οποίους πυρπόλησε στο twitter λίγες εβδομάδες πριν.
Κλείνοντας, ο δίσκος δεν ανταποκρίνεται καθόλου στις προσδοκίες όσων παρακολουθούσαν την καλλιτέχνιδα το τελευταίο διάστημα. Απέχει μεν χιλιόμετρα από τον προηγούμενο δίσκο της και η ίδια φαίνεται να απολαμβάνει περισσότερο την νέα της δουλειά, όμως το αποτέλεσμα δεν αποτελεί καμία έκπληξη στο γενικό κοινό. Ίσως αν το εξώφυλλο του άλμπουμ ήταν αυτό που μπήκε στο single του Demons και τα κομμάτια περισσότερο πρωτότυπα και μικρότερα σε διάρκεια, να μιλούσαμε για μια πραγματική αναγέννηση κι όχι για μουσική αίθουσας αναμονής.
© 2023, Tasos Mpanos. All rights reserved.
