#Review: Κυκλοφόρησε το “Fifty Shades (not) Darker” soundtrack

Το Fifty Shades of Grey soundtrack – σε καμία περίπτωση η ταινία – ήταν ένα από τα αγαπημένα album για το έτος 2015. Επιτυχία μετά την επιτυχία, υπέροχα πρωτότυπα αλλά και παλαιότερα κομμάτια, sexy όσο πρέπει, S&M μέχρι εκεί που αντέχω, μία συλλογή κομματιών που έντυνε άψογα μία κάκιστη ταινία – oι υποψηφιότητες για Oscar και Χρυσή Σφαίρα του “Earned It” όπως και τα αμέτρητα Χρυσά Βατόμουρα της ταινίας, τα λένε όλα. Με αυτά λοιπόν κατά νου και με το ανάλογο hype που είχε δημιουργήσει το tracklist του album – με συμμετοχές από Tove Lo, Nick Jonas, Nicki Minaj, The-Dream, Sia κλπ – με μεγάλη αγωνία και προσμονή περίμενα την περασμένη Παρασκευή να ακούσω τη sequel συλλογή Fifty Shades Darker, ενώ είχα ήδη ακούσει το “I Don’t Wanna Live Forever” των Zayn και Taylor Swift και το “Not Afraid Anymore” της Halsey. Πριν την ετυμηγορία (WTF) ένα θα πω, το lead single των Zayn και Tay Tay ήταν ενδεικτικότατο.

Το album ξεκινά με τα προαναφερθέντα τραγούδια, “I Don’t Wanna Live Forever” – ενώ δεν είναι τόσο κακό, δυστυχώς δεν ταιριάζει σε μία ταινία επικεντρωμένη στο sex – η Taylor προσπάθησε όσο μπορούσε να βγάλει την sexy πλευρά της στην επιφάνεια οφείλω να το αναγνωρίσω, και “Not Afraid Anymore” – πιο επιτυχημένα σε βάζει στο mood της ταινίας. Μερικά πιο EDM κομμάτια – άτοπα στο συγκεκριμένο soundtrack – με πιο αξιόλογο το “Lies In The Dark” της Tove Lo. Καπου στη μέση του album, αρχίζω να διαπιστώνω ότι το bondage theme αρχίζει να εκλείπει και τη θέση του παίρνουν πιο ρομαντικά / ρετρό τραγούδια, από τα “No Running from Me” των Toulouse, “They Can’t Take That Away from Me” του José James και “What Would It Take” του Anderson East, μέχρι τα “One Woman Man” του John Legend – ένα bad-boy-turned-good εξομολογείται τον έρωτά του – και “Birthday” του JP Cooper. Εκεί κάπου κατάλαβα, πως τα βέλη του φτερωτού Cupid έκαναν τη δουλειά τους και ο Mr. Grey ενέδωσε στον έρωτα της Ana. Δεν γνωρίζω ακριβώς το story των ταινιών, οπότε ελπίζω να μην έκανα spoiler. Και φυσικά, οι πολυαναμενόμενες συμμετοχές, η τετριμμένη πιάνο μπαλάντα “Helium” της Sia – αυτό το κορίτσι μάλλον πρέπει να σταματήσει να βγάζει studio albums και να επικεντρωθεί στη νέα της καριέρα, τα soundtrack, σοβαρά δεν νομίζω ότι υπάρχει ταινία που να μην έχω ακούσει τη βραχνή αυτή φωνή που τόσο με συγκινεί – και το ultrasexy “Bom Bidi Bom” των Nick Jonas και Nicki Minaj – συγγνώμη αγαπημένε Nick αλλά η Minaj κλέβει πάντα την παράσταση, στην συγκεκριμένη περίπτωση παίρνει bonus για την ξεκαρδιστικά sexy ατάκα “I’ma bout to blow and I aint’ talkin’ Samsung”. Μην ξεχάσω και τη διασκευή του “The Scientist” των Coldplay από την Corinne Bailey Rae – πως υπήρχε η διασκευή του “Crazy In Love” στο πρώτο, ε κάτι τέτοιο στο πιο ρομαντοκλαψιάρικο. Όλα τα τραγούδια είναι πρωτότυπα.

Για soundtrack του πιο ερωτικού franchise της δεκαετίας, είναι σχεδόν ασέξουαλ. Δεν μπορώ να πω πως δεν το άκουσα ευχάριστα ή πως έχασα το χρόνο μου όπως είπα με την πρώτη ταινία – δύο ώρες που θα μπορούσα κάλλιστα να κοιτάω το ταβάνι και να έχω αποκομίσει κάτι – αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά ο στόχος δεν επετεύχθη. Τα τραγούδια είναι χιλιοτραγουδησμένα, τα ακούς και το επόμενο λεπτό τα έχεις ήδη ξεχάσει, δεν υπάρχει κάποιο ξεκάθαρο hit όπως την πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα κάνει την επιτυχία, δεν εννοώ εμπορικά, του Fifty Shades of Grey soundtrack. Που το αποδίδω; Ακολούθησαν την πεπατημένη και προσπάθησαν να επαναλάβουν την πρότερη επιτυχία. Θα μαζέψουμε ένα τσούρμο γνωστούς καλλιτέχνες, θα κάνουμε ντόρο με το name-dropping και θα τα βγάλουμε τα λεφτά μας. Ως μεμονωμένο album είναι αρκετά καλό, αλλά σαν περιεχόμενο της σειράς Fifty Shades, είναι ακατάλληλο.

Θέλω να ξεκαθαρίσω πως εκφράζω αποκλειστικά την προσωπική μου άποψη και γούστο, τόσο για το soundtrack όσο και για την ταινία, η οποία έχει μεγάλο fan base και η κριτική μου δεν έχει σκοπό να προσβάλει κανέναν.