Τα συναισθήματά μου για τις All Saints ήταν πάντα βαθιά αλλά κυρίως ευγενικά… Όπως ακριβώς και η pop που εκπροσωπούσαν και εξακολουθούν (τελικά!) να εκπροσωπούν έως τώρα.
Το 4μελές girl group από την Αγγλία έχει κυκλοφορήσει μόνο 3 studio albums mέσα σε διάστημα 19 χρόνων, με hits αποκορύφωμα το διάστημα 1997-2001 (“Never ever”, “Pure shores”, “Black coffee”). To “Red flag“, το οποίο κυκλοφόρησε σήμερα, είναι η 1η τους δουλειά εδώ και 1 δεκαετία. Αυτό φυσικά και μετράει ως επίσημο comeback και οι All Saints, γνωρίζοντας ήδη καλά ότι τώρα (ή ποτέ) είναι η στιγμή τους, έχουν το προβάδισμα.
Όταν “έσκασε” μύτη στα τέλη Φεβρουαρίου το “One strike” ένιωσα τεράστια ανακούφιση: Μιά ΑΤΟΦΙΑ All Saints στιγμή! Γνωστό, οικείο, όχι “μπαγιάτικο”! Πόση δύναμη κρύβει πάντα στο γράψιμό της αυτή η Shaznay Lewis δηλαδή; Και πάντα;;; Ακολουθεί σχεδόν αμέσως το “αυτοκρατορικό” “One woman man“…. έγχορδα “μαχαιρώματα” στο ρεφραίν, τα χαρακτηριστικά full-harmony φωνητικά τους…. Και μπαίνω ήδη στο κλίμα του ότι θα έχω να κάνω με την 1η σοβαρή υποψηφιότητα για album of 2016! Και δεν πέφτω έξω…. Το “Red flag” ανταποκρίνεται πλήρως στις υποσχέσεις των 2 tracks-προπομπών.
Σχεδόν οι περισσότεροι 90’s born artists, με ένα σοβαρό legacy στην πλάτη, έρχονται αντιμέτωποι συνέχεια με το ίδιο ερώτημα όταν πρόκειται να κυκλοφορήσων νέα δουλειά στις μέρες μας: “Τί θα μου ταίριαζε τώρα καλύτερα; Ένα φρέσκο reboot με εποχιακούς hitmakers & producers για να “πιάσω” (μάταια, ίσως) και την “πιτσιρικαρία”; Ή να αξιοποιήσω στο μέγιστο τις ικανότητές μου (μαζί με το πώς εξελίχθηκαν με τον καιρό), ενσωματώνοντάς τες στη σημερινή τεχνολογία, παρέα με την αγάπη των fans μου (και μόνο) και με μέτριο charts σουξέ; Οι All Saints, όπως ακριβώς η Janet πέρυσι και η Gwen Stefani πρόσφατα, κυκλοφόρησαν ένα album, το οποίο όχι μόνο παραμένει πιστό στους ήχους τους αλλά αντικατοπτρίζει απόλυτα και την ωρίμανσή τους, όχι ηλικιακά αλλά εμπειρικά.
Το “Red flag” απαντά στη σκληρή ερώτηση της μουσικής βιομηχανίας για το αν οι “πατημένων-40-μεγαλοκοπέλες” έχουν πλέον τα κότσια (και το ταλέντο) να κυκλοφορήσουν το καλύτερο album της καριέρας τους, 20 χρόνια μετά: Φυσικά και ναι! Οι All Saints μόλις το κατάφεραν. Never say never. Ever.
Best tracks: “One strike”, “One woman man”, “This is a war”, “Puppet on a string” (αν δεν το βγάλουν single θα είναι τεράστια αδικία!!!), “Ratchet behaviour”, “Pieces”
© 2016, Panos Moggolias. All rights reserved.
