Ο Panos Moggolias γράφει για την Adele
Έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό για κάτι μουσικό…. Αναπολώ τις μέρες που καθόμουν με τις ώρες και άκουγα τα άπειρα albums ξανά και ξανά, remixes, singles, ώστε όχι μόνο να έχω μιά εμπεριστατωμένη άποψη για το τί αφήνω να εισβάλλει στα αυτιά μου αλλά γιατί υπήρξα κι εγώ ένα από τα «ωραία θύματα» πληροφόρησης των φίλων του fb σχετικά με το «τί παίζει»…. Φυσικά και το κάνω ακόμη. Η μουσική έπαιζε, παίζει και θα παίζει τον πιό σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και την αντίληψη που έχω για αυτήν μεγαλώνοντας….
Σίγουρα υπήρξαν από τότε που έγραψα note τελευταία φορά κάποιες κυκλοφορίες που «τάραξαν το σύστημά μου». Αυτό που έκανε όμως στην ζωή μου το «25«, η 3η προσωπική δουλειά της εγγλέζας Adele Adkins, δεν μπορεί να το αγνοήσει το keyboard….
H 1η ακρόαση (downloaded 5 μέρες πρίν «ξαμοληθεί» στην κυκλοφορία επίσημα) ήταν σχεδόν καταστροφική. Ανάμεικτα συναισθήματα, με κλίση προς την απογοήτευση. Παρόλη την επική διάσταση που πήρε το «Hello» θυμίζοντας ένδοξες 90’s περιόδους μεγάλης «εμετικής» μπαλάντας, τύπου «My heart will go on«, «I will always love you«, τόσο στο άκουσμα όσο και στο σουξέ στα charts παγκοσμίως, κλπ (στοιχεία που θα’πρεπε να με κάνουν εξαρχής να «κατουριέμαι») εγώ έψαχνα να βρω τί ήταν αυτό που θα ήθελα να ακούσω μετά το «21» και τί «με βρήκε»…. Περίμενα κάτι πιό αγγλικό, πιό «θεατράλε», πιό λυρικό, κάτι που ίσως θα πήγαινε την επιρροή από την αείμνηστη Amy Winehouse ένα επίπεδο πιό πάνω…. 10 «Valerie» μαζί! Συνειδητοποιώ ότι στα χέρια μου κρατάω κάτι πολύ αμερικάνικο….
Τα παρατάω…. Και φυσικά χάνω τον έλεγχο αρνούμενος να ξανασχοληθώ…. Ώσπου έρχεται η μεγάλη «κατραπακιά» 1-2 μέρες μετά. Ποτέ μου δεν «παράτησα» albums που αγάπησα, όσα χρόνια κι αν πέρασαν από τότε που βγήκαν. Και βρίσκομαι να «σκαλίζω» (για δισεκατομμυριοστή φορά!) το «Music Box» της Mariah, τα «Falling into you» & «Let’s talk about love» της Celine Dion, το «Higher ground» της Streisand…. Kαι συνειδητοποιώ ότι ο λόγος που με έκανε να προσπαθήσω να «μισήσω» το «25» είναι ο ίδιος για τον οποίο αγάπησα τις δουλειές αυτές: Πολύ Αμερικάνικο! Η χαριστική βολή ήρθε ενσωματώνοντας το «25» στις ακροάσεις αυτών των δίσκων. Και η έκπληξη ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη. Ήταν όλα αυτά τα albums μαζί σε πολλά επίπεδα πιό πάνω…
Το blockbuster «21» είχε να κάνει με την μετατροπή του πόνου σε εξουσία. 4 χρόνια και σχεδόν30.000.000 αντίτυπα μετά, η μετάνοια είναι ακόμα η μούσα της Adele. Αλλά εκεί που το «21» δημιουργούσε τη γυναίκα που επιβίωνε σχεδόν «στρατιωτικά» μέσα σε επίπονες σχέσεις και καταστάσεις, το «25» τη βρίσκει απόλυτη survivor και ταυτόχρονα να «θρηνεί» το παρελθόν με mood νοσταλγικό, μέσω τίτλων όπως «Water under the bridge» & «When we were young«. Και η νοσταλγία είναι το ιδανικό fit για μιά καλιτέχνιδα σαν την Adele, που πάει πίσω δεκαετίες με τις επιρροές της. Ακόμα και το στύλ «όλα ή τίποτα» που χαρακτηρίζει τις ερμηνείες της, από την πιό απλή ως την πιό «εκκωφαντική», όσο παλιομοδίτικο κι αν ακούγεται είναι ταυτόχρονα και σύγχρονο.
Μεγάλα ονόματα της pop σκηνής σήμερα, όπως ο Bruno Mars και ο Max Martin ενώνονται με τα «φιλαράκια» της από το παρελθόν, Paul Epworth & Ryan Tedder (OneRepublic) για να δημιουργήσουν μιά πραγματική dream team στο «25» και να δώσουν ένα πλούσιο set τραγουδιών χωρίς να «παραμερίζουν» ούτε στιγμή την παρουσία και το δυναμισμό της Adele. «Βαριά» κατάθεση ψυχής το «River Lea«, gospel-ική έκσταση το «Water under the bridge«, Dustyspringfield-ικό «Million years ago» με φωνή τόσο έμπειρη παρά το νεαρό της ηλικίας της… Powerful στιγμές όπως το «All I ask» (η συνεργασία με τον Mars) με στίχους όπως «…give me a memory I can use…» και ερμηνεία τόσο εύθραυστη όσο και γεμάτη χάρη και ανθεκτικότητα….
Καθόλη τη διάρκεια του «25» υπάρχει η αίσθηση της αρτίστικ επίβλεψης των πάντων από την Adele. Περισσότερο πασιφανές αυτό γίνεται στην έναρξη του «Send my love (to your new lover)» με την ίδια να «διατάζει» την έναρξη του τραγουδιού στο studio: «Just the guitar….»! Χτισμένο πάνω σε έναν τρομερά επιδέξιο Max-Martin ρυθμό, το τραγούδι αποτελεί «αντίο και πρόσεχε στο εξής» στους πρώην που απλά δεν άντεχαν τα κυβικά της!
Προσωπικά highlights τα «I miss you» και το κλείσιμο «Sweetest devotion» με την φωνή της να περιφέρεται με μοναδική άνεση από το χαμηλότερο σημείο έως το crescendo του ρεφραίν, μεγάλη απόδειξη του ότι είναι μία από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες ρομαντικών στίχων που γνώρισε ο πλανήτης!
Τρία επιπλέον κομμάτια περιέχονται μόνο στην Target edition του «25» και είναι τα μοναδικά που αποτελούν «γέφυρα» με το uk-sounded «21», ειδικά το «Lay me down«.
Είπα συγνώμη στην Jepsen για την Janet…. Το αν ήρθε η ώρα της συγνώμης στην Janet θα αποκαλυφθεί σε λίγες μέρες που θα κάνω το καθιερωμένο μου review της χρονιάς…. Προσπαθώ να μην επηρρεάζομαι από τους χαμούς που προκάλεσε το «25» μέσα σε 1 μόλις βδομάδα επίσημης κυκλοφορίας αλλά δεν γίνεται να αγνοήσω το γεγονός της απόλυτα θετικής πνοής που έδωσε στην σημερινή δισκογραφία και είναι κάτι που δεν το βλέπουμε σχεδόν ποτέ πιά και το χαίρομαι, παρά την ανόητη πλύση εγκεφάλου κάποιων «τάχαμου» ραδιοφωνικών σταθμών (που αγνοούσαν προκλητικά στην Ελλάδα τραγούδια όπως τα μεγαλειώδη «Set fire to the rain» & «Someone like you» ενώ ξαφνικά συνειδητοποίησαν το πόσο μεγάλο τραγούδι είναι το «Hello«-και κατ’επέκταση πόσους επιπλέον ακροατές κερδίζει!) ή την ενασχόληση της «κουτσής Μαρίας» προκειμένου να ασχοληθούν κι άλλες «κουτσές» μαζί της!
Πετάξτε την «πατερίτσα» και enjoy the music. Eίναι πραγματικά αριστουργηματικό, άκρως χειμερινό, νοσταλγικό και γράφει την ιστορία του, είτε με «κουτσές Μαρίες» είτε όχι…. Για μένα είναι μόλις το 1ο album στα 37 μου χρόνια για το ποπίο άλλαξα 100% γνώμη από την αρχική μου.
10/10
© 2015 – 2016, Panagiotis Karderinis. All rights reserved.