Μετά από μια πρώτη σκηνοθετική επιτυχία με την πολυδιάστατη ταινία και άλμπουμ της “K-12” και ένα αρκετά αμφιλεγόμενο EP, η 28χρονη λατινο-αμερικανή τραγουδίστρια επιστρέφει με το “PORTALS“, ένα διαλογιστικό έργο που αποτελεί και το τρίτο στούντιο άλμπουμ της.
Τα εναλλακτικά εξώφυλλα και το οπισθόφυλλο του PORTALS.
Ήταν 18 Φεβρουαρίου όταν στον λογαριασμό της τραγουδίστριας ακολουθήθηκε το – αναμασόμενο πλέον – τρικ με την διαγραφή όλων των δημοσιεύσεων από τους λογαριασμούς της στα social media και την ανάρτηση μιας μυστηριώδους εικόνας ενός πελώριου μανιταριού, στον κορμό του οποίου διακρίνεται χαραγμένη η φράση “RIP CRYBABY”. Κάπως έτσι η καλλιτέχνις μας ενημερώνει για το τέλος της Crybaby, της tumblr-friendly περσόνας που επινόησε το 2015 με το ομότιτλο debut άλμπουμ της, και μας εισάγει στον πνευματικό κόσμο του “PORTALS”.
Στιγμιότυπο από το teaser στα social media της Melanie
Aπό το πουθενά, η μικροκαμωμένη κοπέλα με τα αλά Κρουέλα ντε Βιλ μισά ξανθά μισά μαύρα μαλλιά, τις έντονες, γραφικές εκφράσεις προσώπου και τα παστέλ, αναγεννησιακά ρούχα γίνεται μια ροζ ύπαρξη με τέσσερα μάτια, γατήσιο πρόσωπο και εναλασσόμενα φτερά, σε μια γενική φιγούρα κάποιου νεραϊδοειδούς όντος – θυμίζοντας επικίνδυνα εικόνες της Björk – που βγήκε από ταινία του Guillermo Del Toro.
Από τον φακό του Jimmy Fontaine για το PORTALS
Το άλμπουμ διέπεται από το κλασικό μουσικό ύφος της Melanie με τις dark pop ρίζες που καταλήγουν σε φωτεινές μουσικές μελωδίες, μια άρτια παραγωγή και την καλύτερη στιγμή της τραγουδοποιού στιχουργικά. Ωστόσο, δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρίθηκε θετικά στις προσδοκίες μου, τόσο μετά από την τετραετή καλλιτεχνική της απουσία, όσο κι από την θεαματική εμφανισιακή της αλλαγή που σηματοδοτούσε στο μυαλό μου και μια τελείως διαφορετική καλλιτεχνική προσέγγιση.
Track by track commentary
To άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος, παρά τους ενίοτε σκοτεινούς στίχους. Την αρχή κάνει το – κάπως αδύναμο για τα γούστα μου – lead single “DEATH” με ένα υπέροχο βίντεο, που εξιστορεί το ταξίδι της ψυχής μετά τον θάνατο, και συνεχίζει το “VOID”, πρώτο κομμάτι που η Martinez στιχογραφεί, συνθέτει και παράγει ολομόναχη, χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερη συγκίνηση αν και είναι μια άρτια πρώτη προσπάθεια. Τα πράγματα γίνονται ελαφρώς πιο ενδιαφέροντα στο “TUNNEL VISION” που μου αρέσει ιδιαίτερα, με τα παράλληλα νοήματα για τον θάνατο, την επίτευξη στόχων και την αφοσίωση, και ένα outro βγαλμένο από scifi ταινία τρόμου.
Το “FAIRIE SOIRÉE” περιγράφει σε μια πειραματική latin μελωδία ένα ταξίδι αποφυγής από τις παρενέργειες παραισθησιογόνων μανιταριών, με ένα ακουστικό, επουράνιο outro. Έπεται το “LIGHT SHOWER” που, ενώ έχει όλα τα φόντα για να αποτελέσει μια από τις καλύτερες ρομαντικές μπαλάντες της Melanie χάνεται στην μερική μονοτονία και την μεγάλη διάρκειά του. Το “SPIDER WEB” συνδυάζει τους παλαιότερους, toy-like ήχους της Martinez με φωνητικά beats προελεύσει του παραγωγού της, Cj Baran, ενώ το ακόλουθο “LEECHES” με έκανε να βαρεθώ αρκετά και να κοιτάζω συνεχώς τα λεπτά για να τελειώσει, τόσο στιχουργικά όσο και μελωδικά.
Στη μέση του spiritual δίσκου βρίσκεται και το αγαπημένο μου “BATTLE OF THE LARYNX” που ανεβάζει την ένταση με early 00s, Paramore-like ρυθμούς και ενέργεια, περιγράφοντας την διαμάχη ενός διαλλακτικού ατόμου με ένα ακραίο και απειλητικό. Το “ΤΗΕ CONTORTIONIST” αποτελεί μια ηχητική ευχαρίστηση λόγω των χαρακτηριστικών πρακτικών εφέ και των autotuned γέλιων της Martinez, ενώ περιέχει μια γερή δόση TikTok-material. Στα τελευταία δεύτερα ακούγονται οι ηχογραφημένες από κινητό κράμπες περιόδου της Martinez για να δώσουν τη σκυτάλη στο κάπως αναχρονιστικό “MOON CYCLE”, για ένα ζευγάρι που απολαμβάνει το σεξ με περίοδο.
Ως ευχάριστο τέλος έρχεται το “NYMPHOLOGY” με ένα υπέροχο νόημα για την πατριαρχική σκιαγράφηση της γυναίκας ως ‘υστερική’ επειδή εκφράζει αυτό που θέλει, και ένα rap outro σε ένα μοναδικό instrumental, ίσως και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Το επίσης synth rock και αδερφάκι του ΄δεύτερου τραγουδιού του δίσκου “EVIL” βρίσκει την Martinez να εύχεται όλα τα κακά και να ρίχνει κατάρες στον νάρκισσο και τοξικό πρώην της. Ο δίσκος κλείνει με το πιο φωτεινό και ελπιδοφόρο για την μεταθανάτια ζωή “WOMB”, που θα μπορούσε να έχει και καλύτερη εκτέλεση δεδομένου του ότι ήταν από τα πρώτα κομμάτια που γράφτηκαν για το άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, χωρίς να δίνει όμως μια νέα πρόταση στην προϋπάρχουσα δισκογραφική ιστορία της τραγουδοποιού. Σε πολλά σημεία, το mixing της κατά τα άλλα εξελιγμένης παραγωγής με τα φωνητικά ακούγεται κάπως μισοτελειωμένο και “κούφιο”. Η νέα εμφάνιση της Martinez, όσο ενδιαφέρουσα – ή όχι – κι αν είναι, φαίνεται πως έχει έρθει για να μείνει, αφού έτσι εμφανίζεται από συναυλίες μέχρι release events, κάτι που βρίσκω αναλώσιμο. Στα θετικά, ο δίσκος αποτελεί την καλύτερη στιχουργική στιγμή της, έχει μεγάλη ποικιλία σε ήχους, πειραματισμό και εναλλαγές και σίγουρα θα αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον όταν κυκλοφορήσει και η οπτικοποιημένη μορφή του σε σεναριογραφημένη ταινία από την ίδια, μέσα στην επόμενη χρονιά.
Ακούστε το PORTALS:
© 2023, Tasos Mpanos. All rights reserved.
