Μετά την στιχουργική συμβολή της σε καλλιτέχνες όπως η Beyoncé και ο John Legend και την πολυτάραχη διακοπή συνεργασίας με την πρώτη της δισκογραφική εταιρεία (Polydor Records), η 25χρονη βρετανή καλλιτέχνις κυκλοφορεί τον πολυαναμενόμενο πρώτο της δίσκο.
Το εξώφυλλο του “My 21st Century Blues”, ένας συμβολισμός του πώς η καλλιτέχνις κατάφερε να κατακτήσει την μουσική ανεξαρτησία της παρά τις αντιξοότητες
Ύστερα από την χρόνια, αδιάκοπη πίεση που ασκήθηκε από την Polydor να παράγει κυρίως dance και pop, chart-friendly τραγούδια και την άρνηση να κυκλοφορήσει το δικό της άλμπουμ, η Raye αποφασίζει να διακόψει την συνεργασία της με αυτήν και να χαράξει την δική της καλλιτεχνική πορεία. Εξάλλου ποτέ δεν ήθελε να είναι ένα ακόμα κορίτσι των singles, αλλά μια ανεξάρτητη αφηγήτρια. Στον πρώτο της δίσκο μιλάει ανοιχτά για όλα, παίρνοντας τον ακροατή μαζί της σε μια ενόργανη, ενδοσκοπική αναρρίχηση. Τα συντρίμμια μιας μακροχρόνιας περιόδου απόρριψης, εθισμών, ερωτικών απογοητεύσεων και ψυχικών διαταραχών συνθέτουν μια από τις πιο αξιόλογες μουσικές κυκλοφορίες της χρονιάς.
Track By Track Review
Μετά από μια θεατρική έναρξη του δίσκου ακολουθεί το φωνητικά άρτιο και ειρωνικό “Oscar Winning Tears.”, ενώ αμέσως μετά ακολουθεί το rnb “Hard Out Here.”, ένα κομμάτι για το mansplaining, την οργή απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή σίγασης ή γελοιοποίησης απέναντι στις γυναίκες στη μουσική βιομηχανία. Έπεται το αναλγητικό “Black Mascara.” που είναι και από τα πιο χορευτικά κομμάτια του δίσκου, με ένα έγχορδο outro που γειώνει τον ακροατή στη σκοτεινή σημασία του.
Ακολουθεί το σκοτεινό “Escapism.”, το πιο επιτυχημένο κομμάτι τόσο του άλμπουμ όσο και της Raye μέχρι σήμερα, ενώ το “Mary Jane.” αποτελεί ένα ερωτικό γράμμα προς τους εθισμούς και την τοξική μετεώριση που προκαλούν. Στο “The Thrill Is Gone.” η νεαρή μουσικός συνδυάζει άριστα την blues μουσική με την rap, και στο “Ice Cream Man.” καθηλώνει με όσα δεν θα έπρεπε να έχει περάσει ως γυναίκα, ενώ η ίδια το θεωρεί το δυσκολότερο τραγούδι που έχει γράψει ως τώρα.
Σε μια εναλλαγή διάθεσης έρχεται το ξεσηκωτικό “Flip A Switch.” με έναν αυτεπαρκή αέρα, ενώ το “Body Dysmorphia.” αποτελεί μια μελοποίηση των ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών για το σώμα και την εικόνα. Σε πιο πειραματικούς και πολιτικούς ρυθμούς ταλανίζεται το “Enviromental Anxiety.” με τον τίτλο να μαρτυράει τον χαοτικό χαρακτήρα του, με το “Five Star Hotels.” να δίνει μια ερωτική χροιά στον δίσκο.
Το άλμπουμ σβήνει με το πιο χαρούμενο “Worth It.” όπου τίθεται το ερώτημα αν το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται η Raye αξίζει τον χρόνο και την αφοσίωση που είναι διατεθειμένη να δώσει, και στο piano gospel “Buss It Down.” αναλογίζεται τι της έμαθαν όλα αυτά που αφηγείται στα προηγούμενα κομμάτια, και πώς τελικά κατάφερε να βρει τον εαυτό της μετά από τόσα πλήγματα. Ο δίσκος τελειώνει με ένα outro 30 δευτερολέπτων, ένα ταπεινό ευχαριστήριο μήνυμα της μουσικού στους θαυμαστές και την οικογένειά της για την στήριξη και πίστη τους.
Το ‘My 21st Century Blues’ είναι το αποτέλεσμα μιας θυελλώδους ταλαιπωρίας προς την πραγματοποίηση των ονείρων, είναι ο βλαστός που ανθίζει στο καμένο δάσος της ζωής της Raye μετά τα όσα πέρασε για να βρίσκεται εδώ σήμερα. Με μια τεράστια γκάμα μουσικών ειδών, ένα αστείρευτο στιχουργικό και συνθετικό ταλέντο και μια φωνή γεμάτη αυτοπεποίθηση, το πρώτο ολοκληρωμένο σώμα τέχνης από την νεαρή Rachel Keen έχει ήδη μια θέση στο τραπέζι με τις καλύτερες μουσικές κυκλοφορίες της χρονιάς.
Απολαύστε το ‘My 21st Century Blues’ εδώ:
© 2023, Tasos Mpanos. All rights reserved.
