Μετά τη ρηξικέλευθη επιτυχία του ντεμπούτου άλμπουμ της “The Kick Inside” και την παγκόσμια αίσθηση που προκάλεσε με την προχωρημένη θεματολογία και στιχουργική του, η Kate Bush επιστρέφει μόλις 9 μήνες αργότερα με το διπολικά ρομαντικό “Lionheart”.
Το 1978 έμελε να είναι η χρονία της νεαρής βρετανής, με την Αμερική, το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης ήδη να μιλούν για αυτήν και τον περίεργο – για την εποχή – στίχο αλλά και τη σειρηνική φωνή της κυρίως μετά το “Wuthering Heights”, το πρώτο αυτογραφημένο τραγούδι γυναίκας καλλιτέχνη που αγγίζει την κορυφή των βρετανικών τσαρτς. Ως αποτέλεσμα αυτής της συντριπτικής επιτυχίας έρχεται η πίεση να κυκλοφορήσει νέο υλικό, τόσο από το κοινό που είχε αποκτήσει, όσο και από την EMI, την δισκογραφική εταιρία της. Έτσι η 18χρονη ξεκινά τον Ιούλιο του ‘78, μόλις 5 μήνες μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου της, την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ της.
Το εξώφυλλο του δίσκου.
Η ίδια με το πέρας των χρόνων θα εκφράσει πολλές φορές τη δυσαρέσκεια που νιώθει με αυτό τον δίσκο, καθώς η δημιουργία του ήταν αρκετά περιοριστική δημιουργικά. Χαρακτηριστικά θα πει πως δεν το ένιωσε ως δικό της άλμπουμ λόγω της απουσίας της από την παραγωγή του τόσο λόγω του νεαρού της ηλικίας της όσο και της απειρίας της επί του θέματος, ενώ πολλές φορές θα τονίσει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε λόγω χρόνου. Ωστόσο, μόνο 3 κομμάτια του δίσκου θα γραφτούν για αυτόν, καθώς τα υπόλοιπα βρίσκονταν ανάμεσα στα 40 demos που προορίζονταν για το ντεμπούτο της, αν και θα επαναπροσεγγιστούν για να ταιριάξουν στο ύφος του γλαφυρού νέου δίσκου της.
Από την περιοδεία The Tour of Life.
Θεματικά, το άλμπουμ είναι ελαφρώς πιο διηγηματικό σε σχέση με τον ποιητικό πρόγονό του. Η Kate για άλλη μια φορά θα προσεγγίσει θέματα – ταμπού για την εποχή, με μια αβίαστη αμεσότητα στον ακροατή και χωρίς να υπολογίζει καμία πολιτική ορθότητα ή άλλες καταπιεστικά “προοδευτικές” τάσεις. Στο εναρκτήριο “Symphony In Blue” μας εισάγει στον νέο καλλιτεχνικό κόσμο της μοιράζοντας τις φοβίες και τις σεξουαλικές της επιθυμίες, και στο “In Search of Peter Pan” τραγουδάει από την οπτική ενός μικρού αγοριού που θαυμάζει τον Πήτερ Παν και, όταν μεγαλώσει, θα γίνει αστροναύτης και θα τον βρει, σε μια ντιζνεϊκή ωδή στην αισιοδοξία και τη δύναμη της θέλησης.
Στο “Wow”, ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του δίσκου, ενώ φαινομενικά μιλάει για τις δυσκολίες του χώρου του θεάματος, στην πραγματικότητα αναφέρεται στον ομόφυλο έρωτα μεταξύ ανδρών. Ο αφηγούμενος πρωταγωνιστής “δε θα καταφέρει ποτέ να φτάσει στη μεγάλη οθόνη, επειδή είναι πολύ απασχολημένος στο να χτυπάει τη βαζελίνη”( υλικό που συχνά χρησιμεύει κι ως λιπαντικό στη σεξουαλική πράξη). Σε αυτό το σημείο του τραγουδιού στο μουσικό βίντεό του, η καλλιτέχνις χτυπάει τον γοφό της με ένα πονηρό μειδίαμα ώστε να βεβαιωθεί ότι δε χάθηκε το υποσυνείδητο μήνυμα του τραγουδιού, με πρόθεση να επευφημίσει την ομοφυλοφιλία κι όχι να τη στιγματίσει.
Στο θορυβώδες “Don’t Push Your Foot on the Heartbreak” η Emma, πληγωμένη από τον χωρισμό της από τον Georgie οδηγά με μανία μια μοτοσυκλέτα σε έναν αυτοκινητόδρομο (ιδού οι επιρροές του Autobahn των Kraftwerk) στην πιο παιχνιδιάρικη στιγμή του δίσκου, στο “Oh England My Lionheart” γίνεται ένας πιλότος που μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναζητά μια χρυσή Αγγλία που ίσως να μην υπήρξε και ποτέ – ενώ αργότερα η ίδια θα αποκυρήξει το τραγούδι από την παρακαταθήκη της – και στο γραμμένο για τον δίσκο “Full House” γίνεται μια απογύμνωση του ψυχικού κόσμου της καλλιτέχνιδας, και των μικρών τεράτων που συνυφαίνονται σε αυτόν.
Ακολουθεί το συναισθηματικό “In The Warm Room”, στο οποίο η μουσικός μπαίνει στην ψυχολογία και φύση του ανδρικού ρομαντισμού προς μια γυναικεία ύπαρξη, σε μια απλή πιάνο μπαλάντα. Το “Kashka From Baghdad” σκιαγραφεί την μυστικοπαθή και τότε ‘αμαρτωλή’ ερωτική ζωή δύο ανδρών που ξέρουν πώς να είναι χαρούμενοι ζώντας μαζί, ενώ η ίδια δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο ταμπού ήταν η συγκεκριμένη θεματολογία για την εποχή.
Για το κλείσιμο του δίσκου ακούμε το “Coffee Homeground”, ένα χιουμοριστικό τραγούδι που διακωμωδεί την παράνοια της καταδίωξης και την καχυποψία, ελαφρώς επηρεασμένο από τα έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Την αυλαία ρίχνει το “Hammer Horror”, η καλύτερη κατά τη γνώμη μου στιγμή του δίσκου, μια ιστορία φαντασμάτων που αφορά τον εικονικό αντικαταστάτη του πρωταγωνιστή της ταινίας “Η Παναγία των Παρισίων”, αφού εκείνος σκοτώνεται από ατύχημα στα γυρίσματα. Έτσι, το φάντασμά του στοιχειώνει τον πρώτο, που ήταν και φίλος του, σε ένα ροκ/οπερετικό τραγούδι.
Με την κυκλοφορία του δίσκου συμπίπτει και η πρώτη και τελευταία φορά που η Bush πραγματοποιεί μια παγκόσμια περιοδεία, αρκετά απαιτητική από άποψη χορού και διαρκείας, ενώ θα την επιμεληθεί η ίδια σχεδόν ολοκληρωτικά. Η παράσταση είναι ανάλογη των μουσικών βίντεό της: εκφραστικά χορευτικά σε στιλ Τσάρλι Τσάπλιν, μιμική, μαγεία, burlesque και ζωντανές ερμηνείες όλων των τραγουδιών της μέχρι τότε δισκογραφίας της σε 30 νύχτες του 1979, και με τη συμμετοχή ενός πολυάριθμου crew. Λόγω των αναγκών του σόου η ίδια με τον υπεύθυνο ήχου θα εφεύρει το πρώτο μικροφωνικό σετ κεφαλής αυτοσχέδια με μια παλιά κρεμάστρα, ενώ εξελιγμένη μορφή του θα γίνει σήμα κατατεθέν στην ποπ ερμηνεία. Πάραυτα η περιοδεία ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες και εμπόδια, που πιθανόν να συνυπολογίστηκαν στην αποφυγή της μουσικού να επαναλάβει άλλη για όλη την υπόλοιπη καριέρα της.
Το ‘Lionheart’ αποδείχθηκε μια δοκιμασία για την 18χρονη Kate Bush όσον αφορά τόσο την απαιτητικότητα του χώρου και του κοινού, όσο και την αυτοδυναμία της στο να εκφράζει τα καλλιτεχνικά θέλω της και την ανάμιξή της στην παραγωγή. Δεδομένου αυτών των συγκυριών, ίσως να μην μιλάμε για έναν τέλειο δίσκο, σίγουρα όμως μιλάμε για ένα αξιοθαύμαστο, ποιοτικό έργο τέχνης.
© 2023, Tasos Mpanos. All rights reserved.