Ο Κόμης Χ και ο Γιάννης Κότσιρας συνεργάζονται για ένα κομμάτι που δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά παρά από αυτό που λέει ο ίδιος για το κομμάτι που έγραψε.
Ο Κόμης Χ προλογίζει με το παρακάτω μήνυμα το νέο του τραγούδι:
”Συγγνώμη για το μακρινάρι.
Δεν θα έγραφα για τα Τέμπη. Αλλά υπάρχουν στιγμές που δεν σου αφήνουν περιθώρια. Τη μαύρη επέτειο του ενός χρόνου από το τραγικό συμβάν κατέβηκα στον σταθμό του ΟΣΕ με τον κολλητό μου. Ήταν η βραδινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας και ήθελα να παρευρίσκομαι κι εγώ με τους συνανθρώπους μου.
Ακούγονταν τραγούδια, ομιλίες, μερικά συνθήματα. Είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος, οι περισσότεροι φοιτητές. Δημιουργήθηκαν πηγαδάκια. Σκόρπιες κουβέντες από ανθρώπους που κοιτούσαν μπροστά, στα μάτια. Από δίπλα μας περνούσαν αμάξια (δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η πορεία, η κίνηση συνεχιζόταν κανονικά). Αρκετοί περαστικοί επίσης που δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε (δυστυχώς) αλλά και περιπολικά τριγύρω με αναμμένους τους φάρους.
Γενικά, αρκετή φασαρία από παντού όπως συνηθίζεται άλλωστε. Κάποια στιγμή σταμάτησαν να παίζουν τα ηχεία. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα και αμέσως μετά άρχισε η απαγγελία. 57 ονόματα με τις ηλικίες τους. Από τον μικρότερο στο μεγαλύτερο. Σας το ορκίζομαι πως σταμάτησαν όλα. Δεν μιλούσε κανείς. Χιλιάδες τα ζωντανά αγάλματα. Νηνεμία παντού. Τα πανό σταμάτησαν να κυματίζουν. Τα αμάξια ήταν σαν να βάλαν νεκρά και απλά κυλούσαν σιωπηλά από μπροστά μας. Λες και έπρεπε να σεβαστούν τα σίδερα τους άψυχους.
Δεν έχω καμία αμφιβολία πως εκείνη την ώρα σταμάτησαν ακόμα και δείκτες ρολογιών. Μόνο κάποιων τα μάτια άρχισαν να γυαλίζουν. Δεν θυμάμαι να έχω ξανανιώσει έτσι. Μπήκα στα παπούτσια αυτών που έμειναν πίσω. Μανάδες, αδέρφια, φίλους.
Έτσι γεννήθηκε το παραπάνω τραγούδι. Αυτά είπα και στον Γιάννη όταν του εξηγούσα γιατί το έγραψα. Και τότε μου είπε το “τέτοια τραγούδια πρέπει να γράφονται.”
Το πόσο τον ευχαριστώ για τη συμμετοχή του αλλά και (πιο πολύ) για τα λόγια του, δεν περιγράφεται. Μου απέδειξε για άλλη μια φορά πως πέρα από μεγάλος καλλιτέχνης είναι και τεράστιος άνθρωπος. Ακόμα περιμένουμε για δικαιοσύνη. Για να μην ξεχάσουμε. Αυτό είναι για τα Τέμπη. Είναι για το Μάτι. Είναι για τον Ιάσονα. Για τον Οδυσσέα.”
© 2024, Christos Vasilakopoulos. All rights reserved.