Δώδεκα χρόνια καριέρας, έξι albums (μαζί και το LP σε συνεργασία με τους The Roots), 10 Grammys, μία Χρυσή Σφαίρα, ένα Oscar και παρ’ όλα αυτά, ο πολυτάλαντος John Legend μου περνά αδιάφορος. Προσπαθώ να είμαι πάντα αντικειμενικός (όσο γίνεται) και να καλύπτω όλες τις γνώμες, αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά υπερισχύει το προσωπικό μου γούστο και δυστυχώς ο Legend δεν με συγκινεί. Μετά την τεράστια επιτυχία του απίστευτα γλυκανάλατου “All Of Me” – το οποίο θα ακούμε σε γάμους, βαφτίσια, video ζευγαριών που θέλουν να εκφράσουν τον έρωτά τους (και η κουτσή ερωτευμένη Μαρία το έχει αφιερώσει) στον αιώνα τον άπαντα – o John προσπαθεί να διευρύνει τους ορίζοντές του, να αφήσει για λίγο πίσω την περσόνα “ερωτικός τροβαδούρος” και να αγγίξει, έστω να ψηλαφίσει, πολιτικά θέματα.
Ενώ στο προηγούμενο album του Love in the Future οι παραγωγοί και μουσικοσυνθέτες απαριθμούνταν σε 24 και 44 αντίστοιχα, στο Darkness and Light έχουμε μία σχεδόν αποκλειστική συνεργασία με τον Blake Mills στην παραγωγή και μία ντουζίνα ευρείας γκάμας μουσικοσυνθετών, από Greg Kurstin, Julia Michaels και Justin Tranter μέχρι Eg White και Tobias Jesso Jr. Συμμετοχές από Miguel, Chance The Rapper και την Brittany Howard των Alabama Shakes. Το LP ξεκινά πολύ ελπιδοφόρα με το gospel “I Know Better” και το “Penthouse Floor” – το καλύτερο κομμάτι του LP – μάυρη, hip hop-influenced μουσική, με τoν John όντως να προσπαθεί να πατάξει κάθε ρομαντισμό από πάνω του. Οι συνεργασίες με την Howard και τον Miguel ακολουθούν στο ίδιο μοτίβο, και κάπου έκει σταματά το ενδιαφέρον μου. Ο Legend και ο Mills προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ πολιτικοποίησης και προσωπικών ζητημάτων, προσπαθούν να συνδιάσουν στοιχεία Marvin Gaye από “What’s Going On” και “Sexual Healing”. Ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις, σε πολυχρησιμοποιημένες pop μελωδίες. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι καλό, αλλά δυστυχώς δεν είναι.. Από τα υπόλοιπα κομμάτια, κάπως ξεχωρίζουν η μπαλάντα “Right By You (For Lune)”, όπως υποδεικνύει και ο τίτλος είναι αφιερωμένο στην κόρη του και όλος παραδόξως δεν είναι μελιστάλαχτο, και το “Marching Into The Dark”.
Για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι, ο Legend δεν ήταν ποτέ ένας από τους ακραίους καλλιτέχνες, που παίρνουν ρίσκα και σε σοκάρουν (συνήθως) ευχάριστα. Ακολουθούσε εδώ και χρόνια μία πεπατημένη, η οποία δεν του είχε βγει και σε κακό, απόδειξη το μεγάλο fan base του. Η μουσική του χαρακτηρίζεται urban adult contemporary, για ευνόητους λόγους.. Οπότε και μόνο για την προσπάθεια, αξίζει να είμαι λιγουλάκι διαλλακτικός.
© 2016 – 2017, Dimitris Grivas. All rights reserved.
