Interview | Γνωρίστε τον Aria

Ο Ιταλός καλλιτέχνης Mariano Schiavolini ή αλλιώςAria μας έδωσε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ συνέντευξη και αξίζει να τον γνωρίσουμε. Ο Aria φαίνεται να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις όχι ενός σόλο καλλιτέχνη, αλλά ενός ροκ συγκροτήματος.

1. Πόσο καιρό ασχολείσαι με τη μουσική; Πείτε μας για εσάς, ώστε οι αναγνώστες του Music Hunter να σας γνωρίσουν.

Άρχισα να σπουδάζω μουσική όταν ήμουν 13 χρονών, το 1968, σπουδάζοντας κλασική κιθάρα και βιολί, και μου ανέθεσαν οι Σαλεσιανοί ιερείς στο κολέγιο Varazze, στην επαρχία της Σαβόνα, όπου ήμουν φοιτητής, να διευθύνω τις δραστηριότητες του Κολλεγίου, και είχα φτιάξει εκεί το πρώτο μου μουσικό συγκρότημα με τους συμμαθητές μου, τους ‘βάρβαρους’ (i barbari). Θυμάμαι ότι φορούσαμε ρούχα στο στυλ του αρχαίου βαρβαρικού πληθυσμού. Μπορείτε ήδη να φανταστείτε το είδος της μουσικής που κάναμε τότε, εκεί γεννήθηκε το hard rock χα.χα.χα.

Αργότερα συνέχισα τις σπουδές μου στο ωδείο και το βιολί ήταν το βασικό μου όργανο. Ο δάσκαλός μου ήταν απόγονος της σχολής του Παγκανίνι.

Αργότερα το 1972 ίδρυσα το συγκρότημα progressive rock Celeste, με στόχο να αναζητήσω νέες μουσικές πραγματικότητες. Σε εκείνη την εποχή, σε αντίθεση με τη στιγμή που βρισκόμαστε, οι καλλιτέχνες έκαναν μουσική όχι τόσο για εμπορικούς σκοπούς, καθώς θεωρούσαν τη μουσική μορφή τέχνης και η τέχνη είναι πρωτοτυπία, διάκριση. Επί του παρόντος, ωστόσο, οι καλλιτέχνες, γενικά, χρησιμοποιούν τους ίδιους ήχους και τις ίδιες τάσεις με εκείνους που, κατά τη γνώμη τους, είναι πιο επιτυχημένοι, επομένως η τρέχουσα αγορά έχει γίνει πολύ επίπεδη, κάνοντας τη μουσική φτωχή σε καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Το συγκρότημα Celeste χαρακτηρίζεται από τους διεθνείς κριτικούς ως ο Ιταλός King Crimson, και ως πρόδρομοι της διεθνούς μουσικής νέας εποχής (New Age music), που κυκλοφόρησε στην Καλιφόρνια αργότερα στη δεκαετία του ’80.

Έπαιξα πιάνο και συνέθεσα τραγούδια soul για τον Wess, το συγκρότημα του Rocky Roberts, και έπαιξα πιάνο αντικαθιστώντας τον καλλιτέχνη Eric Carmen στο πιάνο, με το τραγούδι All by Myself, του Sergei Vasilyevich.

Μετά από αυτό δημιούργησα την πρώτη δισκογραφική στο Sanremo που ήταν η Dischi Noi, που διανέμεται από την RCA της Ρώμης, και παρήγαγα αρκετούς καλλιτέχνες ροκ μουσικής σε σημαντικά αγγλικά στούντιο ηχογράφησης, σε συνεργασία με παραγωγούς μεγάλης σημασίας για εκείνη την εποχή, όπως ο Nick Griffit του Britannia Row Studios στο Λονδίνο παραγωγός του Roger Waters – Pink Floyd, με τον Kit Woolven, (Jon Anderson, David Bowie, magnum, Thin Lizzy), Will Reid Dick, ( Saxon, Motorhead, Phil Lynott) Daniel Boone (Uriah Heep, The Who , Craftwork), Dennis Harmon (Nina Hagen, Roger Taylor, Judat Priest) Nigel Leubey (Mike Oldfield-Moonlight Shadow) κ.ά.

Συνέχισα τη δραστηριότητά μου, δουλεύοντας σε διάφορα μέρη του κόσμου, και στη Νότια Αφρική, παρήγαγα δίσκους soul μουσικής, παράγοντας και γράφοντας τραγούδια με σημαντικούς Αφρικανούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου γκρουπ της χορωδίας Soweto Gospel Choir, και μαζί με το γκρουπ της τραγουδιστριας World Music Miriam Makeba.

2. Θα ήθελες να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου στη Eurovision;

Θα ήταν πολύ ωραίο να μπορώ να συμμετέχω στη Eurovision, αλλά δεν γίνεται από την Ιταλία, καθώς μόνο ο νικητής του φεστιβάλ (di Sanremo) θα μπορεί να συμμετέχει και ειλικρινά η μουσική μου δεν είναι τόσο κατάλληλη για να προταθεί διαγωνισμός για το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο.

3. Ποιοι καλλιτέχνες σας εμπνέουν; Ποιοι καλλιτέχνες σας αρέσουν;

Οι καλλιτέχνες που με ενέπνευσαν είναι εκείνοι που προέρχονται από τη μουσική των 70s, και με τους οποίους είχα και κατά κάποιο τρόπο την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνεργαστώ, όπως ο Alan Parson, ο Mike Oldfield, ο Peter Gabriel. Η μουσική μου κουλτούρα δεν περιορίζει το προσωπικό μου γούστο, αντίθετα, ο μουσικός πειραματισμός, άρα και η μουσική του αύριο, δεν είναι αυτή που είναι μοντέρνα, αυτή του σήμερα, που δημιουργείται συχνά με τον υπολογιστή, και επομένως αυτή που αποστασιοποιείται. από μουσική του παρελθόντος, αλλά που καλωσορίζει τις διάφορες μουσικές επιρροές που εκφράστηκαν καλύτερα τα περασμένα χρόνια.

Μάλιστα, στα τραγούδια μου ακούγονται επιρροές από κλασική, μπαρόκ, ροκ, σόουλ, funk, jazz, ηλεκτρονική μουσική κ.λπ. παρεμβάλλεται αρμονικά, με μεράκι. Είναι το γούστο που μετράει στη μουσική, χωρίς γούστο, αντίθετα θα έχεις μπανάλ μουσική, που σίγουρα δεν θα κρατήσει στο χρόνο, αλλά θα περάσει γρήγορα, οπότε οι καλλιτέχνες που μου αρέσουν είναι τόσοι πολλοί και δεν γίνεται να τους απαριθμήσω.

4. Λίγα λόγια για την τελευταία σας κυκλοφορία;

Το τελευταίο άλμπουμ που έκανα παραγωγή με το όνομα Aria έχει τίτλο Smile και μπορείτε να το βρείτε στην αγορά σε δύο εκδόσεις, στα αγγλικά και στα πορτογαλικά. Πάντα μου άρεσε ο τρόπος που τραγουδούν οι Πορτογάλοι τραγουδιστές.

Η Mariana Gouveia, γνωστή και ως Ariel Jones, με καταγωγή από το νησί της Μαδέρας, έχει έναν τρόπο να τραγουδά, όπου φαίνεται να ξεπερνάει τις νότες, και οι Πορτογάλοι τραγουδιστές τείνουν να γλιστρούν, παίζοντας με τονισμό, λίγο όπως στη μουσική μπλουζ, και δεν είναι είναι δυνατό να χρησιμοποιηθούν διορθωτές επιτονισμού, το λεγόμενο “pitch correct”, το οποίο χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλους τους δίσκους, με τη χρήση Melodyne ή αυτόματου συντονισμού (autotune), καθώς θα κατέστρεφε τον συγκεκριμένο και αυθεντικό ήχο, που προέρχεται από το fado, στο στυλ του μεγάλου Αμαλία Ροντρίγκες. Η μουσική στα πορτογαλικά είναι πολύ γλυκιά και πειστική.

Στη συνέχεια, η Mariana ξανάγραψε τους στίχους στα πορτογαλικά και τραγούδησε το τραγούδι σε δύο εκδοχές, χρησιμοποιώντας την αγγλική λέξη Smile, τον τίτλο του τραγουδιού, γραμμένο στα αγγλικά από την Αγγλίδα συγγραφέα Nicolette Turner.

Το Smile, είναι ένα χορευτικό τραγούδι, με ρυθμό rumba/cha cha επομένως πολύ κλασικό, λάτιν ρυθμός κοντά στην κουβανέζικη ποιοτική μουσική.

Οι ρυθμικές επιρροές R&B και funk είναι παρούσες στο τραγούδι μου, ιδιαίτερα στα δύο συγκροτήματα πνευστών, που παίζονται από το τμήμα Brazilian Horn (Σάο Πάολο, Βραζιλία) (Nathan East, Luisa Sonza, Sandy, Lucas Lima), και απόCarlos Sosa Horns (Όστιν, Τέξας, ΗΠΑ) (Daft Punk, The Backstreet Boys, James Blunt, Outasight, Jason Mraz, Gary Barlow) και από ένα μπάσο σε στυλ τζαζ-ροκ, που παιζει ο Αμερικανός Joseph Patrick, μπασίστας του Steward Copeland (Police), αλλά και με τη χρήση του hammond που παιζει ο μεγάλος φίλος, οργανίστας και πολυοργανίστας Phil Madeira από το Nashville, TN, ΗΠΑ ( Elvis Costello, Shawn Colvin, Patty Griffin, Alan Toussant, Mavis Staples, Amy Grant, Alice Peacock, Taj Mahal, Keb Mo, Garth Brooks Emmylou Harris, Michael W. Smith, Toby Keith, Buddy Miller).