Review

Chemtrails Over The Country Club: Η Lana Del Rey πειραματίζεται σε φολκ ρυθμούς

Το πολυαναμενόμενο Chemtrails Over The Country Club είναι το έβδομο δισκογραφικό εγχείρημα της Lana Del Rey που κυκλοφορεί στις 19 Μαρτίου. Ήδη από την κυκλοφορία του προκατόχου του, Norman Fucking Rockwell! η ίδια ανακοίνωσε πως ξεκίνησε τη δημιουργία νέων τραγουδιών, ενώ το καλοκαίρι μοιράστηκε μαζί μας και teasers της επερχόμενης δουλειάς.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο άκουσμα και αρκετά πιο πειραματικό από τις τελευταίες της κυκλοφορίες. Περιλαμβάνει 11 τραγούδια, γραμμένα κυρίως από την ίδια και τον Jack Antonoff και εξερευνά πιο acoustic και ατμοσφαιρικούς ήχους, διατηρώντας τον soft rock χαρακτήρα του NFR! Και αναμειγνύοντας τον με folk και avant pop στοιχεία.

Το άλμπουμ ξεκινά με το “White Dress”, μια μελαγχολική μπαλάντα που ξεχωρίζει αμέσως για τον πειραματισμό με τα φωνητικά της και τον τρόπο που τραγουδά. Ακολουθεί το “Chemtrails Over The Country Club”, το οποίο βρίσκω προσωπικά ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει κυκλοφορήσει, με μια νοσταλγία και λυρικότητα τόσο στη μελωδία όσο και στη φωνή της.

Αν απολαύσατε το “Cinnamon Girl”, θα λατρέψετε και το “Tulsa Jesus Freak”, με πιασάρικο ρεφρέν και ελαφριά αλλοίωση με autotune που ομολογουμένως δεν περίμενα πως θα ταίριαζε τόσο σε τραγούδι της.

Η ροκ μπαλάντα “Let Me Love You Like A Woman” ήταν και ο προάγγελος του δίσκου. Εδώ κυριαρχεί το πιάνο και η κιθάρα σε συνδυασμό με ρομαντικούς στίχους. Το “Wild At Heart” δανείζεται την ενορχήστρωση του “How to Disappear”. Άλλο ένα πειραματικό κομμάτι είναι το “Dark But Just A Game”, που ξεχωρίζει για τα μυστηριώδη φωνητικά της αλλά χρειάζεται χρόνο στην ακρόαση, λόγω των σκόπιμων απότομων εναλλαγών στη μελωδία.

Το “Not All Who Wander Are Lost” ακολουθεί παρόμοιο φωνητικό range με το “White Dress”. Ακολουθεί το “Yosemite”, που έγραψε πριν έξι χρόνια με τον Rick Nowels για το Lust For Life (2017), αλλά η ίδια έκρινε πολύ χαρούμενο για να συμπεριληφθεί. Το “Breaking Up Slowly” είναι ντουέτο με τη Nikki Lane και περιγράφει έναν χωρισμό και την αίσθηση της μοναξιάς.

Στη γέφυρα του “Dance Till We Die” διακρίνονται έντονες rock n roll επιρροές, αρκετά διαφορετική κατεύθυνση από όσα μας είχε συνηθίσει. Τέλος, το “For Free” είναι ένα folk cover της Joni Mitchell από το 1970, στο οποίο συμμετέχει η Zella Day και η Weyes Blood. Τα γαλήνια φωνητικά σε συνδυασμό με το μελαγχολικό πιάνο είναι ο καλύτερος τρόπος να κλείσει το άλμπουμ ευχάριστα.

Στο Chemtrails Over The Country Club η Lana πετυχαίνει να διατηρήσει την προσωπικότητα που τη χαρακτηρίζει, ξεφεύγοντας ωστόσο από τα τετριμμένα. Έντονα επηρεασμένη από την πρώτη της ποιητική προσπάθεια, γράφει στίχους πιο αφηρημένους, με συνεχείς αναφορές στην αγαπημένη της California και χαρακτηριστικές αναφορές σε προηγούμενα τραγούδια της (π.χ. “candle in the wind”).

Είναι ένας δίσκος πολύ διαφορετικός των προσδοκιών μου, που χρειάζεται αρκετό χρόνο για να ωριμάσει στον ακροατή και να εκτιμηθεί. Επιπλέον, όπως και το Honeymoon απαιτεί ιδιαίτερες συνθήκες και ατμόσφαιρα για να ακουστεί. Ως φανατικός θαυμαστής της εξαίρω τη διάθεσή της για νέους πειραματισμούς και αν και περίμενα κάτι λιγότερο μελαγχολικό χαίρομαι που στράφηκε σε acoustic ήχους και ωρίμασε τόσο καλλιτεχνικά.

Στο πλαίσιο της νέας κυκλοφορίας, η Lana Del Rey δίνει την ευκαιρία στους fans της να ζήσουν μια μοναδική online virtual εμπειρία, για να γνωρίσουν καλύτερα το κόνσεπτ του “The Chemtrails Over The Country Club”. Μέσω του Lana Del Rey Village & διαδικτυακά, οι fans από όλες τις χώρες του κόσμου έχουν την δυνατότητα να «μεταφερθούν» σε μια άλλη εποχή του L.A. και να «ξεναγηθούν» στα διάφορα εικονικά σκηνικά που προβάλλονται στην ιστοσελίδα, καθώς και να αγοράσουν σχετικά με την κυκλοφορία προιόντα. https://ldrvillage.com/

Βρείτε και ακούστε το album “Chemtrails Over The Country Club”, εδώ

© 2021 – 2022, Andreas Sotiroulis. All rights reserved.

About the author

Andreas Sotiroulis

Παθιασμένος visual artist και κλινικά εθισμένος σε πολυάριθμα μουσικά είδη. Ενίοτε γκρινιάρης. Λατρεύω τη θάλασσα, το μωβ και τις ξινές γεύσεις. Αντιπαθώ τους κριτικούς τέχνης.

Leave a Comment