Κάποτε την Κυριακή, ένα απόγευμα με τους Calexico

Θα είναι μία όμορφη Κυριακή απόγευμα η Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, όταν οι αγαπημένοι μας Calexico θα φέρουν για άλλη μια φορά στην Αθήνα «τον αέρα της αμερικανικής ερήμου», αυτή τη φορά ως trio και για πρώτη φορά στη σκηνή του Gagarin 205.

Τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, Joey Burns και John Convertino, πλαισιωμένα από τον μακροχρόνιο συνεργάτη τους, τον τρομπετίστα MartinWenk, περιοδεύουν επιλεκτικά σε λίγους σταθμούς στην Ευρώπη, με αφορμή τη συμμετοχή τους, αυτήν την περίοδο, στο θεατρικό έργο του Tennessee Williams, “Camino Real“, που παίζεται στο Volkstheater στη Βιέννη. Οι Calexico όχι μόνο έχουν συνθέσει την πρωτότυπη μουσική της παράστασης αλλά εμφανίζονται και ζωντανά επί σκηνής, ερμηνεύοντας ο μεν Joey, τον Δον Κιχώτη ο δε John, τον Σάντσο Πάντσα, ενώ ο Martin υποδύεται έναν οδοκαθαριστή.

Το «Desert Noir», των Calexico θα συναντηθεί πάνω στη σκηνή με το «South Noir» των έργων του T. Williams, με τους Calexico να αποδεικνύουν για άλλη μία φορά ότι η μουσική τους παραμένει περιπλανώμενη, κινούμενη αενάως, καθώς εξερευνά νέους τρόπους να γεμίσει την ψυχή μας με βαθιά ομορφιά και μεταδοτική ευφορία.

Αυτή η ευτυχής σύμπτωση που φέρνει τους Calexico στην Ευρώπη, μοιραία τους οδηγεί και στην Ελλάδα.

Η Αθήνα είναι ο ένας από τους σταθμούς αυτού του ιδιαίτερα περιορισμένου tour, που προσφέρει στο κοινό τη σπάνια ευκαιρία να βιώσει μια πιο οικεία και πιο προσωπική εμπειρία με την μπάντα που σύστησε στο ελληνικό κοινό αυτόν τον χαρακτηριστικό southwest ήχο.

Για τις ανάγκες της συγκεκριμένης, ιδιαίτερης συναυλίας, το Gagarin 205 θα διαμορφωθεί ειδικά ώστε να εξυπηρετήσει τόσο καθήμενους όσο και όρθιους θεατές, με τη χωρητικότητα του να είναι περιορισμένη, ως εκ τούτου είναι σκόπιμο το κοινό να εξασφαλίσει έγκαιρα το εισιτήριό του.

Η προπώληση εισιτηρίων θα ξεκινήσει την Παρασκευή 22/11 στις 10.00 στο δίκτυο more.

Οι Joey Burns και John Convertino μεγάλωσαν στο Τούσον της Αριζόνα, διάλεξαν το όνομά για την μπάντα τους από την πόλη Calexico, στα σύνορα του Μεξικό με τη Καλιφόρνια, και όπως είναι αναμενόμενο οι ήχοι από τις κιθάρες και τις τρομπέτες των γειτονικών mariachi που έφταναν στα στέκια που μεγάλωναν, τους επηρέασαν βαθιά. Το 1996, όταν οι Calexico ξεκινούσαν, βρήκαν τα στηρίγματα τους στην παράδοση, στις μουσικές που ακούγονταν στις επίπεδες πόλεις της αμερικάνικης μεθορίου, στους ήχους της απέραντης ερήμου και των ατελείωτων σκονισμένων δρόμων της Δύσης. Έκαναν για πρώτη φορά αίσθηση με μία σειρά από εντυπωσιακά ατμοσφαιρικούς δίσκους που έσβηναν τα όρια μεταξύ των ριζών τους, της ροκ και των λατινοαμερικάνικων επιρροών. Ωστόσο, το τέταρτο άλμπουμ τους, Feast of Wire του 2003 ήταν αυτό που σημάδεψε την εμπορική και καλλιτεχνική τους καταξίωση, εξασφαλίζοντάς τους την πρώτη εμφάνιση στα Bil lboard charts και αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές από παντού, από τον Guardian μέχρι το Pitchfork, που χαρακτήρισε τον δίσκο «ανυπόκριτα αριστοτεχνικό».

Οι Calexico στα επόμενα χρόνια, θα κυκλοφορούσαν άλλα οκτώ στούντιο άλμπουμ, εξίσου καλοδεχούμενα από κοινό και κριτικούς, που τους οδήγησαν σε σκηνές όπως αυτές των Coachella, Bonnaroo, Glastonbury και Roskilde, καθώς και σε περιοδείες με συγκροτήματα όπως οι Wilco, Pavement, Arcade Fire και Andrew Bird.

Το περίφημο δίκτυο NPR (των 1.000 και πλέον συνασπισμένων, αμερικάνικων ραδιοφωνικών σταθμών) πλέκει συχνά το εγκώμιο των Calexio για το «ευρύ, ιδιαίτερα πλατύ πολυπολιτισμικό indie rock» τους – για μία μπάντα, που έχει αφιερώσει πάνω από τρεις δεκαετίες εξερευνώντας τα σκονισμένα μουσικά σύνορα της νοτιοδυτικής ακτής, δημιουργώντας ξεχωριστά, μοναδικά κινηματογραφικά τραγούδια, γεμάτα μυστήριο όσο και τα άνυδρα, ερημικά τοπία που τους εμπνέουν.

Η Washington Post χαρακτηρίζει τις ζωντανές τους εμφανίσεις «σχεδόν αλάνθαστες», ενώ η Chicago Tribune εξάρει τη «ζωηρή» τους ενέργεια και την «καθηλωτική τους αφοσίωση» και το WNYC εντυπωσιάζεται από την ικανότητά τους να «βρυχώνται σαν τους Sonic Youth [και] να ψιθυρίζουν σαν τον Elliott Smith» πάνω στη σκηνή.

Στην πορεία τους, οι Calexico, έγιναν περιζήτητοι συνεργάτες τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή, με το χαμαιλεοντικό τους χάρισμα να μεταμορφώνονται και να αλλάζουν ηχητικά πρόσωπα. Εκτός από δύο εξαιρετικά επιτυχημένα άλμπουμ σε συνεργασία με τον σταθερό συνοδοιπόρο τους, Iron & Wine (με το πιο πρόσφατο, Years To Burn, να κερδίζει δύο υποψηφιότητες για GRAMMY), το συγκρότημα έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Willie Nelson, ο Jim James, η Nancy Sinatra και η Neko Case ενώ ανέλαβαν την παραγωγή και συμμετείχαν στο #1 άλμπουμ του Amos Lee, Mission Bell, και έχουν γράψει μουσική για πολλές κινηματογραφικές ταινίες.

Και τώρα, αυτή η αστείρευτη χαμαιλεοντική τους δύναμη, τους φέρνει στη Βιέννη για να συναντήσει ένα άλλο τρομερό παιδί του αμερικάνικου Νότου, τον θεατρικό συγγραφέα Tennessee Williams και το ατμοσφαιρικό έργο του, Camino Real (1953). Ένα ποιητικό, ονειρικό θεατρικό για ναυαγισμένες ψυχές, σε μία πόλη εκεί, στο τέλος του κόσμου. Την παράσταση σκηνοθετεί η παλιά τους φίλη (και μέλος του συγκροτήματος το μακρινό 1999) Anna-Sophie Mahler… που τους προσκάλεσε όχι μόνο να γράψουν την πρωτότυπη μουσική, να ντύσουν μία διαδρομή «προς την ελευθερία…το πιο μακρινό ταξίδι που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος», αλλά και να παίξουν στο έργο. Ένα πολυτελές ξενοδοχείο, μια φτηνιάρικη ταβέρνα, μια αγορά, και πέρα από τις πύλες της πόλης: τίποτα παρά μόνο έρημος, μια πόλη-λιμάνι κάπου στη Λατινική Αμερική. Στην αγορά, συναντιούνται οι χαμένες ψυχές, καταδικασμ ένες να αποτύχουν, σε ένα δρόμο κυνικά αδιέξοδο. Συνταξιδιώτες σε μία πορεία αναζήτησης προς τον καινούργιο, άγνωστο κόσμο.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πρωτογνωρίσαμε και αγαπήσαμε ακαριαία τους Calexico -ντουέτο, τότε – στο άνοιγμα της συναυλίας των Giant Sand στο Ρόδον… αλλά όσος χρόνος κι αν περάσει, η αγάπη αυτή δεν πεθαίνει! Ετοιμαστείτε να τους απολαύσετε, με την καλή διάθεση που μας γεμίζει μια απογευματινή βόλτα ή σαν την γλυκιά προσμονή που μας αφήνει ένα απογευματινό απεριτίβο με φίλους αγαπημένους. Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου οι Calexico στο Gagarin 205 θα μοιραστούν με τους λίγους τυχερούς «φίλους τους» αυτή την αίσθηση της οικειότητας και της εγγύτητας – νωρίς, στις 6 το απόγευμα.