Ο αισίως δέκατος δίσκος της Αμερικανίδας superstar Taylor Swift κατέφθασε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα. Φαίνεται ότι η ίδια βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα παραγωγική περίοδο της ζωής της. Τα τελευταία τρία χρόνια μας έχει χαρίσει 3 ολοκληρωμένους δίσκους (Folklore – 2020, Evermore – 2020, και το πρόσφατο Midnights) και 2 re-recording albums, τα γνωστά Taylor’s Version (Fearless – 2021, Red – 2021). Σίγουρα δε μπορούμε να μιλήσουμε για quantity over quality αφού όλες οι δουλειές της είναι προσεγμένες τόσο στιχουργικά όσο και στο κομμάτι της παραγωγής. Από αυτό το σχήμα δε ξεφεύγει και ο πρόσφατος δίσκος της, Midnights.
Πρόκειται για μια συλλογή μουσικής που γράφτηκε στη μέση της νύχτας, ένα ταξίδι μέσα από τρόμους και γλυκά όνειρα.
Έτσι περιέγραψε το Midnights η ίδια η Taylor. Και δε θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα. Σε μια πολύ καλά δομημένη tracklist προσφέρεται ένα ολοκληρωμένο ταξίδι αυτο-εξερεύνησης και αυτο-κριτικής που έχει αρχή – μέση και τέλος. Καλεί όλους εμάς να γίνουμε συνοδοιπόροι της (ίσως και μάρτυρες μιας παραδοχής της) και γιατί όχι να μάθουμε κάτι και για τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Πολύ δυνατά θα ξεκινήσει η ακρόαση του δίσκου αφού album opener είναι το “Lavender Haze” ένα από τα καλύτερα κομμάτια του LP. Αφήνει την αίσθηση του μελαγχολικού και του αισθησιακού. Στο “Maroon” η καθολική παρουσία του synthesizer πραγματικά απογειώνει το κομμάτι. Θυμίζει κάτι από τα πιο ήρεμα tracks του παλαιότερου δίσκου της, Reputation (2017).
Το τρίτο κομμάτι του album, το “Anti-Hero” αποτελεί και το single μέσα από το οποίο προωθείται ολόκληρο το Midnights. Και καταλαβαίνουμε απόλυτα το γιατί επιλέχθηκε. Είναι μια από τις πιο φωτεινές στιγμές του δίσκου ενώ για άλλη μια φορά η στιχουργική δουλειά της Swift είναι αξιέπαινη με έξυπνα σχήματα λόγου. Η κατανόηση (και πλέον επίγνωση) ότι πολλά από αυτά που την απασχολούν και την στεναχωρούν ξεκινούν από την ίδια και όχι από κάποιον άλλον είναι και το lyrical content του κομματιού. Η μικρή και διακριτική πινελιά από rock μόνο προσδίδει στο τελικό αποτέλεσμα.
Κι ενώ η μουσική σύμπραξη μεταξύ της Swift με την Lana Del Rey είχε όλα τα φόντα να αποτελέσει μια από τις κορυφαίες στιγμές του album εν τέλει καταλήγει να είναι από τις πιο αδύναμες. Ουσιαστικά η Del Rey δεν φέρνει τίποτα στο τραπέζι ενώ η πολύ μικρή της παρουσία στο “Snow On the Beach” δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Επίσης αδύναμη στιγμή μπορεί να θεωρηθεί και το “You’re On Your Own, Kid” το οποίο “σώζεται” από την περισσότερο ρυθμική γέφυρά του και το αιθέριο τελευταίο του ρεφραίν. Κι εκεί έρχεται το “Midnight Rain” που λυτρώνει τον ακροατή με το heavy synthesizer και την 1980’s αισθητική και ταυτότητα του.
Το έβδομο track του Midnights είναι το “Question…?”. Ένα μάλλον αδιάφορο κομμάτι τουλάχιστον σε σύγκριση με αυτά που ήδη έχουν προηγηθεί και αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν. Με ένα ρυθμικό, σχεδόν urban, flow ακολουθεί το “Vigilante Shit” μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του δίσκου. Η εκδίκηση, ένα συναίσθημα στο οποίο εδώ η Taylor παραδίδεται ολοκληρωτικά, είναι η κύρια θεματική του. Με attitude θα εμφανιστεί και στο επόμενο track το “Bejeweled” ένα stand out κομμάτι του δίσκου. Το τραγούδι επιλέχθηκε να είναι το δεύτερο single ενώ στο επίσημο clip παρακολουθούμε την ιστορία της Σταχτοπούτας αλλά λίγο… διαφορετική.
Με dream-pop διάθεση θα μας τραγουδήσει στο “Labyrinth” για τον έρωτα σε ένα τραγούδι – αφιέρωση στον σύντροφό της Joe Alwyn. Στιχουργικά βρισκόμαστε στο ίδιο μοτίβο με το “Snow On the Beach”. Η μινιμαλιστική προσέγγιση στη παραγωγή σίγουρα έχει την ικανότητα να μας παρασύρει σε ομορφότερες και ρομαντικότερες σκέψεις. Το επόμενο τραγούδι στην tracklist, το “Karma”, αποτελεί και το δυνατότερο. Μέσα σε ένα ονειρικό μουσικό περιβάλλον συνεχίζεται η παραδοχή της ότι για πολλά από αυτά που της συμβαίνουν προκαλούνται από την ίδια. Η εκδικητική φύση της που μας παρουσιάστηκε στο “Vigilante Shit” υποχωρεί για να δώσει τη θέση του σε συναισθήματα όπως η λύτρωση και η ολοκλήρωση. Το Karma υπάρχει. Όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για εμάς…
Προς το τέλος του Midnights εμφανίζεται το “Sweet Nothing”. Μέσα σε ένα περίεργο στιχουργικό σχεδιασμό που εμπλέκει την καταστροφή του κόσμου με τον έρωτα επισημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα. Ο ΄δίσκος θα κλείσει με το “Mastermind” όπου η στιχουργική μαεστρία της Swift θα μεγαλουργήσει. Παρουσιάζεται ως μια χειραγωγός που προσπαθεί να κατακτήσει έναν άνδρα. Ένα άκρως ενδιαφέρον τραγούδι σε chill-pop ήχο.
Στο σύνολό του το Midnights είναι μια από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές της Taylor Swift. Η ίδια πιο ώριμη από ποτέ αφήνει πίσω της στιχουρχικές μανιέρες και εμμονές και ξανασυστήνεται στο κοινό της και σε όλους εμάς. Αυτή τη φορά δε στρέφεται ενάντια σε κάποιον πρώην ούτε σε κάποιον άλλον celebrity. Παρά μόνο στον εαυτό της.
Ο αγώνας και η προσδοκία της επιτυχίας εκλείπει. Δεν την έχει πλέον ανάγκη. Αυτό δείχνει η έλλειψη ενός ξεκάθαρου radio hit. Ίσως και η ίδια να θέλει να στρέψει το κοινό σε μια ολοκληρωμένη ακρόαση του δίσκου αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι το ταξίδι που προσφέρει γεμίζει και συναρπάζει. Κλείνοντας, μνεία πρέπει να γίνει και στον βασικό παραγωγό του album και φίλο της Swift, Jack Antonoff. Με το Midnights διευρύνει την θέση του μεταξύ των κορυφαίων μουσικών παραγωγών του σήμερα.
Ακούστε το Midnights παρακάτω:
Μη ξεχνάτε να μένετε συντονισμένοι και στο Instagram Account του Music Hunter για περισσότερα music news, reviews αλλά και πολλούς διαγωνισμούς! Βρείτε μας ΕΔΩ.
© 2022, Thanos Kritsimis. All rights reserved.
