#Review: Η Lady Gaga μας ξανασυστήνεται ως “Joanne”

Οχτώ χρόνια πριν, η Stefani Joanne Angelina Germanotta είχε ένα όνειρο, να γίνει η επόμενη dance queen / gay icon και να καβαλήσει το disco stick. Και τα κατάφερε. Κυκλοφόρησε το ένα album μετά το άλλο, η μία επιτυχία διαδέχθηκε την άλλη, οι πωλήσεις είχαν χτυπήσει ταβάνι, και οι διακρίσεις έρχονταν σωρηδόν.Όμως αυτη η ανοδική πορεία, έμελλε να βρει ένα εμπόδιο, επονομαζόμενο και ως ARTPOP, και να ακολουθήσει μία σφοδρή κατιούσα. Εκεί όμως στον ξεπεσμό και την παρακμή, τη Gaga επισκέφτηκε η “καλή της νεράιδα”, ο άνθρωπος που αποδείχθηκε το γούρι της, γνωστός κατά κόσμον ως Tony Bennett, και να τη βάλει στο σωστό δρόμο, και μετά από ένα επιτυχημένο ντουέτο στο album του, αποφασίζει να κυκλοφορήσει και ένα jazz album σε συνεργασία με την αμφιλεγόμενη εως τότε αηδό. Κάπου εκεί, ο κόσμος αρχίζει να τη βλέπει σαν καλλιτέχνη – ειδικότερα μετά την ερμηνεία του medley της Μελωδίας της Ευτυχίας στα Oscar. Πρωταγωνιστεί στο American Horror Story και οι κριτικές είναι διθυραμβικές, βραβεία και πάλι βραβεία, χρυσή σφαίρα, ένα ακόμη Grammy, υποψηφιότητα για Oscar και πάει λέγοντας. Και εφόσον έχει ξεκινήσει για μια ακόμη φορά η ανοδική πορεία, αυτό που όλοι περιμέναμε, ήταν η μουσική επιστροφή της, το follow-up του ARTPOP – το Cheek To Cheek ήταν ένα collaboration album.

Σήμερα λοιπόν, κυκλοφόρησε το νέο της album, με τίτλο το μεσαίο της όνομα Joanne, όπως και το όνομα της θείας της, που απεβίωσε μόλις 19 χρονών. Και ενώ σαν απογοητευμένο little monster, περιμένω να ακούσω το αναμενόμενο από την Gaga – dance-pop μέχρι να πεις έλεος – she does the unexpected! Κυκλοφορεί ένα Americana, rock ’n’ roll, country-ish θεματικό album, ηχητικά συνεπές από την αρχή μέχρι το τέλος. Συνεργάζεται με τις πιο επιφανείς αυθεντίες του indie κόσμου, παραγωγούς και συνθέτες: Kevin Parker (Tame Impala), Mark Ronson, BloodPop, Beck, Hillary Lindsey (μία εκ των κορυφαίων στιχουργών του Νάσβιλ), Josh Homme (Queens of the Stone Age), Florence Welch (Florence + The Machine), Emile Haynie, RedOne, Thomas Brenneck (κιθαρίστας της Amy Winehouse), Father John Misty. Οι top of the top, με λίγα λόγια, και κυκλοφορεί το πιο συνεκτικό LP της καριέρας της. Απαρνιέται την επεξεργασία και οποιουδήποτε είδους εφέ στη φωνή της, και ακούγεται πιο γνήσια από ποτέ, με τη φωνή της να σπάει σε ορισμένα κομμάτια, βλέπε το mid-tempo ακουστικό “Joanne” και την καρδιά του album “Million Reasons”, μία country μπαλάντα. Με swagger διάθεση στο χορευτικό, bluesy “A-YO”, μία δόση reggae στο “Dancin’ In Circles” – μία ωδή στον αυνανισμό – υπέροχα κιθαριστικά solo στα “John Wayne” και “Diamond Heart”, ένα pop rock ανθεμικό κομμάτι. Σαγηνευτικό μπάσο στο “Sinner’s Prayer” και ψυχεδελική ενορχήστρωση στο “Angel Down”, με elegant μελωδία και πολιτικό μήνυμα. Το swing “Come To Mama” είναι ένα Broadway κομμάτι στο οποίο πρωτοστατούν τα χάλκινα και θυμίζει χριστουγεννιάτικο jingle – η Mother Monster μας καλεί στην αγκαλιά της για κανάκεμα. Και μετά έρχεται η συνεργασία που περίμενα πως και πως, “Hey Girl” με την Florence, που θυμίζει κάτι από Prince και Motown. Μέσα σε αυτό το σύνολο, το “Perfect Illusion” βγάζει νόημα, μιας και με το ένοχο παρελθόν της Gaga στις mix-and-much επιλογές, πολύ το φοβόμουν.

Το Joanne είναι το album που θα έπρεπε να διαδεχθεί το Born This Way, είναι η φυσική εξέλιξη ενός καλλιτέχνη που έχει γνωρίσει την επιτυχία στο πετσί του. Δυστυχώς, η Gaga έκανε ένα μοιραίο λάθος με το ARTPOP, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα “Bad Romance”, με αποτέλεσμα μία σύμμειξη ιδεών, ένα μπερδεμένο και αλλόκοτο πράγμα. Και πολλοί θαυμαστές της – και μη – ίσως απογοητευτούν, γιατί “Bad Romance δεν είναι”, και ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Το Joanne είναι μία συλλογή τραγουδιών που δεν έχει ως αυτοσκοπό να δημιουργήσει hit. Και για όσους πιστεύουν πως πλέον άφησε τα κοστούμια από κρέας και τις γιγάντιες περούκες, την περσόνα Gaga τέλος πάντων και ότι αυτό συνεπάγεται, πλανώνται πλάνην οικτράν. H Lady Gaga υποδύεται την Αμερικάνα τροβαδούρο σε αυτό της το πόνημα, την Joanne, όπως ζήτησε να την αποκαλούν σε μία από τις τελευταίες της εμφανίσεις. Και με όση αντικειμενικότητα μου απέμεινε (?) θα καταλήξω, you made us proud mama!