Το δίδυμο Ντο Δίεση, η ερμηνεύτρια Πένυ Ραμαντάνη και ο σολίστας της κιθάρας και συνθέτης Δημήτρης Νίτης, κυκλοφόρησαν το νέο τους digital single ‘Προσφυγικό’ πριν από λίγο καιρό.
Πρόκειται για ένα ευαίσθητο τραγούδι που χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, έχει στόχο και αφορμή που δημιουργήθηκε. Το τραγούδι κυκλοφορεί ψηφιακά από το Ogdoo Music Group και βρίσκεται σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Παρακάτω το δίδυμο απαντά σε κάποιες ερωτήσεις που μας βοηθούν να κατανοήσουμε το πλαίσιο που εμπνεύστηκαν το τραγούδι αλλά και την θέση τους για τα πράγματα όπως έχουν σήμερα.
Ορίστε η συνέντευξη:
Καλησπέρα και μπράβο εκ των προτέρων για αυτή την δισκογραφική στιγμή σας. Αρχικά θα ήθελα να πείτε δυο λόγια, εσείς οι ίδιοι, για το ποιοι είστε για κάποιους/ες που δεν αναγνωρίζουν την πορεία στο χώρο.
Ευχαριστούμε πολύ! Αποτελούμε ένα μουσικό σχήμα το οποίο ονομάζεται Ντο Δίεση και αιτία της δημιουργίας του ήταν τα τραγούδια που ξεκινήσαμε να γράφουμε, συνεργαζόμενοι πριν μερικά χρόνια. Έχοντας ο καθένας μας την πορεία του στην ελληνική μουσική σκηνή, φτιάξαμε έναν μουσικό τόπο μέσα στον οποίο μπορούμε να εκφραστούμε, να υλοποιήσουμε τις ιδέες μας και να νιώσουμε ελεύθεροι.
Από το 2015 και το single‘Να ‘Σουν Εδώ’ μέχρι και το 2019 και την ολοκληρωμένη δισκογραφική σας δουλεία, ποια στιγμή σας κρατάτε πιο έντονα στο μυαλό σας.
Μέσα σε αυτά τα πολύ γεμάτα χρόνια μάλλον θα διαλέγαμε την παρουσίαση του δίσκου μας το Μάη του ’19, μια ιδιαίτερα συγκινητική και μαγική βραδιά για μας . Οι καλεσμένοι μας που ήταν όλοι άνθρωποι της καρδιάς μας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, οι Εκείνος&Εκείνος, η Ευσταθία, μας προσέφεραν απλόχερα τη ζεστασιά τους σε μια παράσταση γεμάτη φίλους που οργανώσαμε με τη βοήθεια πάντα της εταιρίας μας, του Ogdoo Music Group. Εκείνο το βράδυ βιώσαμε στην πράξη το στίχο από τον οποίο δώσαμε και τον τίτλο στο δισκό μας «Σταν αγκαλιά σου δεν φοβάμαι το αύριο» και νιώσαμε μια μεγάλη συναισθηματική αγκαλιά.
Με αφορμή του σκίτσου του MahmoudSalameh, γεννήθηκε αυτό το τραγούδι. Τι ήταν αυτό που νιώσατε όταν είδατε το σκίτσο που σας παρακίνησε στην δημιουργία ενός υπέροχου κομματιού και τι πιστεύετε ότι θα νιώσει ή θέλετε να νιώσει ο ακροατής μέσα από το τραγούδι σας;
Το σκίτσο του υπέροχου καλλιτέχνη Mahmoud Salameh που με χαρά μας προσέφερε, πραγματικά έδωσε μορφή στα συναισθήματα που είχαμε γράφοντας αυτό το τραγούδι, όμως η αφορμή ήταν μια φωτογραφία ενός πρόσφυγα που έβγαινε από τη θάλασσα κρατώντας δυο παιδιά και το βλέμμα του πάνω στο οποίο είχε καρφωθεί η δυστυχία και η φρίκη όλου του κόσμου, ο πόνος και η απόγνωση που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο. Αυτές τις σκέψεις προσπαθεί να εκφράσει αυτό το τραγούδι για μια κατάσταση που δυστυχώς παρακολουθούμε πολλά χρόνια τώρα και που συνεχίζεται.
Δημήτρη κ Πένυ, κάποιος μέσα από τις σύνθεση σας μπορεί να νιώσει μια γλυκόπικρη αίσθηση που συνήθως συναντάμε σε τραγούδια που έχουν ποτιστεί με νοσταλγία. Ποιοι ήταν οι συνθέτης που σας καθόρισαν ως δημιουργούς;
Τα πρώτα μας τραγούδια σαν έφηβοι τα γράψαμε ακούγοντας δυτική μουσική κυρίως ροκ των δεκαετιών ’60 –’70, ξένη και ελληνική. Αργότερα, και άλλες επιρροές ίσως και ασυνείδητες από τη μουσική που άκουγαν οι γονείς μας, πιο λαϊκές και παραδοσιακές, οι μεγάλοι μας συνθέτες, άρχισαν να εκφράζονται. Πολλές φορές οι ζυμώσεις που γίνονται μέσα μας σχεδόν ακούσια, απ’ όλα τα είδη της μουσικής και ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο συντελούνται στον καθένα, είναι που παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Πένυ ως προς την ερμηνεία σου και την ζεστή χροιά σου, ποιοι ή ποιες ήταν αυτοί που καθόρισαν πως αντιλαμβάνεσαι εσύ η ίδια την όσο δυνατόν πιο άρτια ερμηνεία;
Πολλοί καλλιτέχνες Έλληνες και ξένοι με τις φωνές τους διαμόρφωσαν τον τρόπο που αισθάνομαι και που τραγουδώ. Το ευτύχημα είναι ότι οι προσλαμβάνουσες ήταν ποικίλες, το ροκ των γονιών μας και της εφηβείας μας, η ελληνική σκηνή, τα μεγάλα λαϊκά τραγούδια, η παραδοσιακή μας μουσική, ένας τεράστιος πλούτος παντού γύρω μας. Άρτιο για μένα είναι το ειλικρινές, αυτό που έχει ψυχή και όχι απαραίτητα το σωστό τεχνικά. Με αγγίζει περισσότερο το ουσιώδες παρά το εντυπωσιακό, γενικότερα στη ζωή.
Τέλος, θα ήθελα ένα σχόλιο ή μια άποψη για την εποχή που ζούμε όλοι μας. Τι είναι αυτό που κρατάτε για να μπορείτε να πάτε παρακάτω και τι είναι αυτό που θεωρείτε ότι πρέπει να διαγράψουμε γενικά από την συλλογική μας συνείδηση;
Κανονικά θα έπρεπε να ήταν πολύ εύκολο, ειδικά τώρα με την πανδημία να συνειδητοποιούμε πόσο συνδεδεμένοι είμαστε όλοι, πόσο άρρηκτα συνδεδεμένες είναι οι ζωές μας και γι’ αυτό έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία. Καμιά ζωή δεν είναι λιγότερο σημαντική και όσο διαφορετικοί και να είμαστε, κλαίμε με τα ίδια δάκρυα, γελάμε με τον ίδιο τρόπο. Κρατάμε την ανθρώπινη εκείνη πλευρά που αγαπά ό,τι υπάρχει γύρω και υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που το κάνουν αυτό. Επομένως, πιστεύουμε ότι πρέπει να διαγράψουμε συμπεριφορές αδικίας, υποκρισίας, ψευτοανωτερότητας και να αναζητήσουμε τον αναγκαίο πόθο της αλήθειας.
Σας ευχαριστούμε πολύ και καλή επιτυχία σε κάθε νέο project.
(Ακούστε το single παρακάτω)
© 2020, Christos Vasilakopoulos. All rights reserved.
