Μετά το ρομαντικό High As Hope του 2019, το alternative rock συγκρότημα επέστρεψε δυναμικά με ένα μεσαιωνικό, folk παραμύθι που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις δυνάμεις του καλού και του κακού, θέματα ταυτότητας και τις πιέσεις που ασκούνται στις γυναίκες από την κοινωνία, αλλά και την παρουσία της πανδημίας και των καλλιτεχνικών περιορισμών που αυτή επέφερε. Την παραγωγή του άλμπουμ έχει, πέρα από το βρετανικό συγκρότημα, ο θρυλικός Jack Antonoff (“folklore”, “Norman Fucking Rockwell!”, “Solar Power”) αλλά και τον frontman του βρετανικού συγκροτήματος Glass Animals, Dave Bayley.
To άλμπουμ ξεκινάει με το lead single ‘King’. Σύμφωνα με την Florence, το βασικό νόημα του κομματιού είναι η πίεση που ασκείται στις γυναίκες να κάνουν παιδιά ‘πριν να είναι πολύ αργά’, ενώ φαίνεται και η προσωπική της ανησυχία και διχασμός στο θέμα. Ενώ θέλει, φοβάται μήπως αυτό επηρεάσει την καριέρα της, ή μήπως δεν έιναι αρκετά έτοιμη. Νιώθει ότι δεν μπορεί να έχει και τα δύο, οπότε παύει να το σκέφτεται και ζει την στιγμή. Ακολουθεί το χορευτικό ‘Free’, ένα τραγούδι για τις αγχωτικές διαταραχές και τα προβλήματα που προκαλούν. Το νόημα του κομματιού είναι ότι το άγχος δεν φεύγει, αλλά αντίθετα πρέπει να γίνει ο παρτενέρ στον χορό της ζωής, μαθαίνοντας να ζει κανείς με αυτό αντί να προσπαθεί απεγνωσμένα να το αποβάλει, και αυτό είναι και το βασικό νόημα ολόκληρου του άλμπουμ.
Στη συνέχεια ακούμε το τερπτικό ‘Choreomania’, ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί το title track του άλμπουμ. Η θεματική του είναι ο χορός μέχρι την σωματική εξάντληση, ενώ είναι εμπνευσμένο από την χορευτική πανούκλα που ξέσπασε περί τις αρχές του 16ου μ.Χ. αιώνα, με διάφορες ιστορικές πηγές να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή της. Αν και γραμμένο πριν την πανδημία, το τραγούδι θα μπορούσε άνετα να ταιριάξει στην κατάσταση που πολλοί βρέθηκαν κατά την διάρκεια των lockdowns. Έπεται το μελαγχολικό ‘Back In Town’ με φωνητικά που θυμίζουν το χορευτικό 80s κομμάτι ‘I Feel Love’ της Donna Summer και την συνοδεία εγχόρδων και πλήκτρων με μία υπέροχη στιχουργική και σύνθεση, τονίζοντας την επιθυμία της τραγουδίστριας να βγει, να διασκεδάσει και να κάνει πράγματα που είχε καιρό.
Στο επακόλουθο ‘Girls Against God’ που θυμίζει αρκετά Fleetwood Mac, περιγράφεται η οργή και η θλίψη που έφερε το κλείσιμο των συναυλιών και των σόου αλλά και η ανάγκη συνύπαρξης με άλλους, με την τραγουδίστρια να την σκιαγραφεί ως μια πολεμική εκστρατεία γυναικών με πιτζάμες και μεσαιωνικά φορέματα εναντίον του ίδιου του Θεού και του παραδείσου. Στη συνέχεια ακολουθεί το κλασικό ροκ κομμάτι και ένα από τα σημεία αναφοράς του άλμπουμ, ‘Dream Girl Evil’, και είναι μια αυτό-παρωδία. Τονίζει ότι δεν υπάρχει ονειρική και κακή πλευρά, αλλά άνθρωποι που δεν χρειάζεται να χαρακτηρίζονται με έναν από τους δύο όρους.
Στη μέση του άλμπουμ βρίσκεται το μονόλεπτο μα ποιητικό ‘Prayer Factory’, το οποίο αποτελεί κατά μια έννοια συνέχεια του προηγούμενου κομματιού, με βασικό άξονα την αποδοχή σκοτεινότερων πλευρών του εαυτού, και έπεται το ‘Cassandra’, όπου γίνεται αναφορά στον μύθο της αρχαίας Ελληνίδας μάγισσας Κασσάνδρας, όπου με την κατάρα του θεού Απόλλωνα μπορούσε να προβλέψει μελλοντικές καταστάσεις, μεταξύ αυτών και την πτώση της Τροίας. Κανείς δεν την πίστεψε και έτσι οδηγήθηκε στην απομόνωση, όπως και όλος ο πλανήτης με την έλευση της πανδημίας.
Το θεατρικό, λυρικό και οργισμένο ‘Heaven Is Here’ αποτελεί μια κραυγή μαγισσών για την θλίψη και το πένθος. Η ερμηνεύτρια μπορεί με τη μαγεία της να προστατέψει και να γιατρέψει το άτομο που την ενδιαφέρει, όμως μπορεί και να τον ελέγξει, κάνοντάς την τον παράδεισό του, αρκεί να το θελήσει και να το διεκδικήσει ο ίδιος. Έπεται το εξαιρετικά τραγικό και δραματικό ‘Daffodil’, ακόμα ένα κομμάτι με βασική νοηματική βαρύτητα την πανδημία και τον πόνο, την απόγνωση και την επανάληψη της καθημερινότητας που αυτή επέφερε.
Στο χορευτικό και νοσταλγικό ‘My Love’, η τραγουδίστρια εκφράζει το συναίσθημα της δυσκολίας στην έκφραση της καλλιτεχνικότητάς της όσο οι συναυλίες δεν γίνονταν στην διάρκεια των πρώτων σκληρών καραντινών εν όψει της Covid-19, με την ίδια να αναγνωρίζει το κομμάτι ως μια από τις καλύτερες ενωτικές γέφυρες μεταξύ του χορευτικού ποπ άλμπουμ ‘Ceremonnials’ μέχρι σήμερα, όπου η μουσική του συγκροτήματος είναι περισσότερο rock και folk. Ακολουθεί το λίγων δευτερολέπτων κομμάτι ‘Restraint’, με την φωνή της τραγουδίστριας να σπάει, να γίνεται απολιθωτικές κραυγές δίνοντας την αίσθηση ότι ολόκληρο το σώμα της πετρώνει και η ίδια μετατρέπεται σε ένα άγαλμα μετά την οπτική συναλλαγή με την Μέδουσα, την μάγισσα της αρχαιότητας που όποιος την έβλεπε, γινόταν πέτρα.
Το άλμπουμ σβήνει με το ακουστικό ‘The Bomb’, που εκφράζει τις συχνές σκέψεις της τραγουδοποιού να κάνει ένα διάλειμμα από τη μουσική, με το ξέσπασμα της πανδημίας να της αλλάζει γνώμη και να την κάνει να θέλει να συνεχίσει, ακόμα κι αν αυτό της βγει σε κακό ή ως η λάθος επιλογή, ενώ επίσης δηλώνει το συνεχές μοτίβο να κάνει συχνά θυσίες τόσο στις καλλιτεχνικές όσο και στις ερωτικές σχέσεις της μόνο και μόνο για να τις σαμποτάρει η ίδια. Την αυλαία ρίχνει το ‘Morning Elvis’, ένα κομμάτι που θίγει την νηφαλιότητα και την σωτηρία που δίνει στην Florence η παρουσία στη σκηνή και μπροστά στο κοινό της, πράγματα που είναι ικανά να την κάνουν να συγχωρέσει τον εαυτό της για το χάος που δημιούργησε όσο ήταν μεθυσμένη.
Με επιρροές ταινίες όπως το ‘The Witch’, ‘Midsommar’ και ‘Dracula’, γοτθικές ιστορίες μικρού μήκους της Kάρμεν Μαρία Μασάντο και της Τζούλια Άρμφιλντ και την τέχνη του Ότομν Ντε Γουάιλντ, το ‘Dance Fever’ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα ανθολόγιο μελοποιημένων ποιημάτων, όπου πρωταγωνιστούν μεσαιωνικές μάγισσες. Το οπτικοακουστικό μέρος του άλμπουμ απογειώνεται με την αναγεννησιακή φιγούρα και φωνή της Florence, ενώ η αριστουργηματική παραγωγή των Antonoff, Bayley και του ίδιου του συγκροτήματος καθιστούν το άλμπουμ μία από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του 2022, αρκεί ο ακροατής να ακούσει προσεκτικά τα τραγούδια και να χαθεί στις μυθικές εικόνες που δημιουργούνται στο μυαλό του κατά την διάρκεια της ακρόασης.
Deluxe Edition:
© 2022 – 2023, Tasos Mpanos. All rights reserved.
